Hard

Verbonden
Tegen wil en dank
Hard, ja inderdaad
Wel zoals het is

Officieel een connectie
Eigenlijk echt niet
Hard, ja inderdaad
Niets is minder waar

Het was niet mijn keuze

Jij had het in de hand
Hard, ja inderdaad
Want nooit was jij daar

Het is goed zo.

Tranen. Om wie? Nee niet om wie, maar om welk gevoel.
Tranen om het herkenbare gevoel wat iemand anders nu doormaakt.
Niet een beetje herkenbaar maar snijdend bij mij en mijn lief.
We herkennen de onmacht, het geen keuze hebben. Het twijfelen over de beslissing. Zelfs ruzie als een van de twee de beslissing in twijfel trekt.
De beslissing om het mooie, maar uiteindelijk ook zware leven van ons viervoetige maatje te beeindigen.

Nog geen jaar geleden dachten we er goed aan te doen en stonden we er achter. Het was ook goed, hij kon niet meer, na 18 jaar was hij op. Maar heel eerlijk,  tot op de dag van vandaag voelt het niet goed. Waarom? Simpelweg omdat Resta na elke beslissing en elk moment van twijfel weer een opleving had. Zelfs toen het moment daar was, leek hij ineens weer vol leven. We wisten beter, zo ging het elke keer. We hebben doorgezet, maar oh wat voelde het kut. Waarom kon het niet op een andere manier?

Nu vandaag stond iemand anders voor dit moment, deze moeilijke keuze. Mijn gedachten waren vandaag bij haar, bij dat moment en dat gevoel en ik hoorde mezelf vanmiddag zachtjes zeggen "het is goed zo".

Liefde van een moeder

Liefde van een moeder
Onvoorwaardelijk, zonder grens

Dierbaar als niks anders
Dat weet toch ieder mens

 

Zelfs op die momenten
Dat het even niet zo lijkt

Is daar altijd weer dat teken
Waaruit haar liefde blijkt.

 

♥

Verschil

 

Loslaten
Of je nu wilt of niet
Het is voor je bedacht
Wordt zelfs van je verwacht

 

Laten gaan
In tegen jouw gevoel
Het is zoals het hoort
Al is het wat je stoort

 

Buiten alle regels om
Loopt het soms gewoon heel anders
Werkt niet als eerst gezond verstand
Is het meer verdriet wat overmand

 

Gewoon om eigen dingen
Niet bij iedereen bekend
Al die tijd leek het echt klaar
Maar zo ineens is het weer daar.

 

Toch elke keer weer anders
De lading steeds iets minder zwaar
Noem het loslaten als jij dat wil
Merk in elk geval verschil.

Houden van jezelf

Houden van
Met ziel en zaligheid

Is houden van jezelf
Precies zoals je bent

Want dan pas kan jij geven
Wat zij al van je kent.

Groningen in opstand

Net na de kerst toen we dwars door Delfzijl reden had ik het er nog over met mijn schoonzus. Wat zijn ze in Delfzijl in vredesnaam aan het doen? Waarom lijkt men zo druk bezig om iedereen weg te jagen uit de regio?

Ik kom er zelf niet vandaan, maar wandelde inmiddels zo'n 11 jaar geleden voor het eerst Delfzijl en Ommeland binnen aan de hand van mijn toen nieuwe liefde.
Vreemde eend was ik, maar ik werd met open armen ontvangen door mijn  schoonfamilie en alles wat daar bij hoorde. Het taaltje was lastig, maar met mee willen denken van beide kanten en goed luisteren ging het ons goed af.

Eerlijk als ik altijd wil zijn, zeg ik dat het niet mijn droomwoonplaats is, maar ik weet zo dondersgoed dat dat het voor velen wel is.
Bij die mensen zit Delfziel en Grunn in het bloed en zij willen nooit meer weg. Toch zie ik ook bij steeds meer van hen twijfels. Twijfel over de toekomst van de regio, daarmee twijfel over de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen. Een voor een weten ze dat kinderen en kleinkinderen waarschijnlijk uit de regio weg zullen trekken.
Waarom? Omdat onze geweldige regering te druk is om eens een goed plan te maken voor haar noordelijkste provincie. Om eens goed te kijken hoe we de leegloop daar tegen kunnen gaan.
Fabrieken sluiten, toeristische trekpleisters worden gesloten, problemen rondom aardbevingen worden veel te makkelijk afgedaan en ga zo maar door. De Grunniger voelt zich niet meer serieus genomen of eerlijk gezegd, voelt zich gewoon genaaid en blijkbaar vindt Den Haag dat allemaal prima.

Na het trieste nieuws over de sluiting van Aldel is Groningen het zat. Er ontstaat opstand en weerstand en geef ze eens ongelijk!!!! Via facebook wordt opgeroepen tot demonstraties in Delfzijl en ik zie schoonfamilie, vrienden en kennissen op de barricades springen. Ze komen op voor wat voor hen zo belangrijk is en wat ze lijken te verliezen en ik ben trots op ze. Trots op het feit dat ze opkomen voor zichzelf en de voor hun zo belangrijke regio. Zelfs de mensen die eerder al wel vertrokken staan er bij en ook zij nemen het op voor hun Delfziel,  hun Grunn.

Als betrokken niet Grunniger of zoals ze het daar zo mooi zeggen als betrokken westerling hoop ik zo dat er nu eindelijk eens geluisterd wordt. Dat men in Den Haag eindelijk eens ziet dat dit niet goed gaat en dat het tij gekeerd moet worden.

Mijn geweldige pubernichtjes mogen alleen uit hun geliefde regio weg trekken omdat ze dat echt willen en niet omdat ze gedwongen worden door de verloedering van hun eens zo heerlijke Delfzijl.

De kus van songwriters

Jouw teksten, zo mooi
Uit eigen emotie geschreven
Raken bij mij een snaar

Ze lijken speciaal voor mij
Vanuit mijn eigen gevoel
Maar ik weet dat is niet waar

Maar wat geven ze soms steun
Aan vele onbekenden met mij
Ieder met eigen pijn of verlies

Jouw teksten omschrijven het precies

Blijf ons alsjeblieft trakteren
Wees scheutig met al dat moois
Wees je maar eens bewust
Van hoeveel wangen je hiermee kust

 

Love is

Love is caring, love is kind
Love is passion, love is blind

Love is slowly losing your mind

Love is sharing, love is all
Love is patient, love is whole

Love is slowly giving her controle

Love is feeling, love is sweet
Love is loyal, love is receipt

Love is making me complete

Liefde is liefde

Vrouw vrouw
Man man
Man vrouw
Vrouw man

Liefde is liefde
Voor hem of voor haar

Liefde is liefde
Zo mooi en zo waar

Liefde is liefde
Eerlijk en oprecht

Liefde is liefde

Winnaar van elk gevecht

Maken tot wie ik ben

Warmte
Liefde en geluk
Emotie
Pijn en verdriet

Vaak zo dicht bij elkaar
Met elkaar verbonden
Van hier en nu
En zeker ook van toen

Ik koester ze
Neem ze met me mee
Laat ze me leiden
En maken tot wie ik ben.

Het zou niet zo moeten zijn......

Hand in hand loop ik met mijn vrouw. Omdat het zo voelt, omdat ik het fijn vind en gewoon omdat ik van haar hou. Niks ongewoons als twee mensen van elkaar houden. Je denkt er niet bij na en zo hoort het wat mij betreft ook te zijn.

Het ongewone ontstaat op het moment dat dit hand in hand is op een plek waar voor ons dreiging van uit gaat. In het donker, lopend in de buurt van een trein- of metrostation, al winkelend af lopend op een groep jongelui. Zo maar wat voorbeelden, waar ik spontaan een hele lange lijst van zou kunnen maken. Als ik er te lang over na denk kan ik er verdrietig van worden en dus blok ik het meestal maar. 

Ik blok het tot zomaar iemand in een gesprek aan geeft dat ie zich nooit gerealiseerd heeft hoe erg het eigenlijk is dat je daar mee bezig moet zijn. Dat ie zich niet voor kan stellen dat iemand er iets van zou zeggen als hij met zijn vriendin hand in hand loopt. Laat staan dat ie zich voor kan stellen dat je elkaar snel los laat bij het naderen van bepaalde situaties. Wel snapt hij dondersgoed dat wij dat wel doen: "omdat het nou eenmaal door bepaalde groepen mensen totaal niet geaccepteerd wordt".

Dan ineens voel ik een brok in mijn keel en weet ik weer waarom ik het blok. Ik blok het omdat het me er mee confronteert dat er nog steeds zo veel mensen zijn die mijn leven afkeuren, niet normaal vinden, vies vinden of wat dan ook. En natuurlijk heb ik daar in principe schijt aan en vind ik het zielig dat deze mensen zo bekrompen zijn. Vooral zielig voor hun. Maar heel af en toe, gelukkig niet al te vaak, doet het me pijn. Pijn in mijn donder, pijn in mijn hart, omdat het niet zo zou moeten zijn........

Mensen komen en gaan / Soms vind ik dat gewoon even niet leuk

Mensen in je leven komen en gaan. Dat hoort er nou eenmaal bij. Familie, vrienden, kennissen en ook collega's. De ene groep is stabieler door je leven heen dan de andere. Logisch, te verklaren en misschien maar goed ook.

In sommige situaties kan je er vrij makkelijk mee leven, went het vrij snel. Hoe hechter het contact echter met iemand, des te moeilijker het soms is om je er bij neer te leggen dat mensen hun eigen route bepalen. Hun eigen gang gaan en je ze waarschijnlijk uit het oog zal verliezen. En met uit het oog verliezen, bedoel ik letterlijk uit het oog verliezen. Natuurlijk weet ik als geen ander dat de sociale media iedereen binnen bereik houdt, maar dat blijft toch echt anders dan contact i.r.l.

Al zo vaak heb ik mezelf tegen mensen horen beloven dat we echt contact houden. Dat doen we dan ook echt en de intentie is ook zo oprecht als ie maar zijn kan. Na verloop van tijd zie je alleen toch dat het contact steeds minder wordt en weet je hoe laat het is. En ja ik weet het, dat hoort bij het leven en het is ook goed.

Dit blogje ontstaat aan de vooravond van weer zo'n moment. Natuurlijk houd ik haar reilen en zeilen straks bij via facebook en zullen we best nog wel eens whappen, maar het wordt toch anders. Anders en we zijn er zelf bij hoe anders, ook dat weet ik.

Het hoort er bij en ik gun haar absoluut het allerbeste, maar stiekem, diep van binnen, gewoon even vanuit mezelf gedacht, gewoon even egoïstisch, vind ik het gewoon niet leuk. Zo niet leuk, omdat het contact in die 4 jaar best speciaal geweest is en ik weet dat ik dat ga missen.

De rest van mij weet aan de andere kant dat het goed is en dat die 4 jaar mee gaan naar een heel speciaal plekje; achter een van de vele deurtjes van de kastjes van mijn hart. Want daar hoort dit zeker thuis.

Het ga je goed lieve collega, ga heerlijk genieten van je volgende stap, het is je zo ontzettend gegund.

Prachtig

Het leven is mooi
Het leven is prachtig
Geniet elke dag
Of je nou tien bent of tachtig!

Hardloopkoorts

Het komt en het gaat. Soms zonder aanwijsbare reden en soms zo duidelijk zichtbaar waarom. Waar heb ik het over? Iets wat je volgens mij alleen begrijpt als het jou ook ooit heeft gegrepen.

Jaren terug toen ik stopte met roken, wist ik heel goed dat ik er iets tegenover moest zetten. Iets sportiefs, wat zou voorkomen dat de kilo's er aan zouden vliegen. Tot mijn eigen stomme verbazing werd het hardlopen!!!
Ooit wel eens eerder gedaan, maar nooit volhardend genoeg geweest om langer dan een week vol te houden. Hoe herkenbaar voor velen.

Dit keer was het anders. Het moest en zou lukken, hoe moeilijk ook.
Aan de slag met een beginnersschema, gewone joggingbroek, dikke trui en goedkope hardloopschoenen en vooral GEEN conditie als verstokte kettingroker. Want ja dat was ik echt, dat hoef ik niet meer te ontkennen.

Het was eind september begin oktober, het weer was toen nog redelijk, maar al gauw zouden we de winter binnen stappen. Keurig netjes 2 keer in de week na het werk en de 3e keer in het weekend. Ploeteren was het, maar we hielden allebei vol. Ik vervloekte het regelmatig, maar wist zo goed dat ik door moest zetten. Was het niet voor mezelf dan was het wel voor mijn medezwoeger, mijn wederhelft.

In die periode konden we het echt niet leuk vinden, maar er kwam in elk geval wel een moment dat er "echte" hardloopkleding gekocht werd. Zo vreselijk vonden we dat, hilarisch eigenlijk. Wij samen in onze "flitsende"strakke hardloopoutfits over de dijk dwars door Spijkcity. Stiekem hoopten we elke keer maar niemand tegen te komen. Om onszelf te overtuigen bleven we maar volhouden dat we niet genoeg mensen kenden in Spijkenisse die ons zouden herkennen. Maar geloof me, niks was minder waar....... we werden steeds meer herkend, juist door dat hardlopen. Of mensen ons nou zielig vonden, medelijden hadden of ons gewoon vierkant uitlachten in het begin, ik kan het je niet vertellen. maar oh wat had ik mezelf af en toe graag verstopt.

Langzaam werd het anders, de rondes werden wat groter, we konden het schema los gaan laten en niet te geloven het leek er op dat ik het heel af en toe stiekem zelfs leuk ging vinden. Leuk en zelfs af en toe een beetje stoer. En oh wat was ik trots toen er uiteindelijk echt aan 1 stuk een afstand van 5 km afgelegd werd.

Er werd ineens gepraat over meer dan alleen die afstand, hoe kunnen we gaan versnellen, er moet toch meer in zitten. Zijn er niet leukere rondes te bedenken om de afwisseling er in te houden. En nee het moet niet gekker worden, er werd zelfs een serieus sporthorloge gekocht met hartslagmeter en gps hahaha. We waren gek aan het worden allebei. Serieus hardlopen ik hahaha, never nooit gedacht dat dat er ooit van zou komen.

Was het toen al die koorts, die ik voelde? Ik weet het niet zeker, maar er waren momenten dat ik het zo heerlijk vond om mezelf zo af te matten om helemaal kapot te gaan. Zo'n periode waarin niks te gek is. Geweldig gewoon....... Maar dan vervolgens weer die momenten dat het niet wil, het niet meer gaat en je niet aan kan wijzen waarom. Je gaat ploeteren, wil eigenlijk niet meer en langzaam komt de klad er in. Klaar was ik er dan mee, wilde alles aan de hoogste boom hangen en nooit meer terug halen. Soms tot huilen aan toe.

Door er dan over te praten, nieuwe uitdagingen te zoeken, maar ook gewoon eens even rust te nemen en niks te moeten, kwam de koorts als vanzelf weer terug. Ik moest weer gaan rennen, ook al was het maar een klein stukje. Het was toch gewoon doodzonde om die conditie weer af te laten zwakken, ik had er toch niet voor niks zo hard voor gewerkt.

De volgende trigger werd de 10 km. Als 5, 6 en 7 lukte, moest 10 toch ook gewoon haalbaar zijn. Schemaatje er bij van internet en gaan met die banaan. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek al snel. De trigger was niet groot genoeg, er moest een officieel groot evenement aan te pas komen waar we naar toe konden werken: De Ladiesrun voor Pink Ribbon dat moest hem worden, daar gingen we voor. 

En ja, 13 juni 2010 staat in mijn geheugen gegrift. In Rotterdam, over die vervloekte Erasmusbrug, tot 2x aan toe. Totaal verrot gingen we, maar we hebben het wel geflikt, de finishfoto's hoe erg ze ook zijn, worden gekoesterd. En toen was het gebeurd, de koorts velde ons meer en meer. Spijkenisseloop, City-Pier-City, 10 km tijdens de Rotterdam Marathon, nog een keer Ladiesrun (maar helaas toch niet). Ik wilde bij die grote evenementen zijn, pr's verbreken, mezelf overtreffen elke keer weer. Geweldig vonden wij het allebei, het kon niet stuk.

Tot het blessureleed begon en het per direct echt even over was. Net voor die 2e Ladiesrun in 2011. Complete rust, niks ging meer, pas op de plaats, te lang doorgelopen, te lang klachten genegeerd. Hardloopkoorts niet weg, maar de kop in gedrukt.

Diezelfde hardloopkoorts zorgde er een jaar later wel voor, dat de wil er was om weer te gaan beginnen, me er weer keihard voor in te zetten ook al kostte het enorm veel moeite en discipline. Ook nu werd een hele tijd later het inschrijven voor wederom de Ladiesrun de drijfveer en ook nu lukt het. Niet zo makkelijk als de vorige keren, maar ik liep hem uit en had het gevoel weer terug, dacht ik.

Toch was het anders, uitgelopen, voldaan gevoel, maar de koorts was niet hevig genoeg. Ik liet het weer schieten, zwakte weer af. Ondanks verwoede pogingen wilde de echte koorts niet terug komen en liet ik het versloffen. Ik zocht excuses, de studie, druk met werk, last van mijn been. Ik wilde gewoon niet. Met de zomervakantie gingen de hardloopschoenen wel weer mee, maar ze zijn de koffer niet uit geweest. Ergens een hele enkele keer wisten we elkaar te motiveren, op te peppen om toch weer te gaan, maar niet meer met die drive. Ik heb het gelaten voor wat het was en me er bij neergelegd. Intussen de sportschool opgezocht om toch maar weer wat te gaan en doen en ook af en toe de loopband te trotseren. Maar oh wat heb ik een hekel aan dat ding. Binnen is zo anders dan lekker buiten door weer en wind.

En nu......... met het bedenken van dit blog voel ik het weer.......... het begint weer te kriebelen.......... het komt er weer aan. Die rare kriebels in het lijf, die vertellen dat het gedaan is met de rust, dat er weer eens beweging in moet komen. Dat alle rare pijntjes niet voor niks ontstaan als ik dat luie lijf niet gauw weer naar buiten stuur. Dit blog zou wel eens dat laatste zetje kunnen zijn, dat laatste zetje om er weer voor te gaan. En of het uiteindelijk nou 3, 5, 10 of 15 km gaat worden dat ga ik wel zien. De hardloopkoorts dringt weer aan, ik krijg er weer zin in. Komend weekend zou zomaar weer eens een mooie start kunnen zijn.

Tot de volgende Ladiesrun (of welke andere loop dan ook)

Ook Zuid-Limburg

Een heerlijke wandeling in mooi Zuid-Limburg. Een geweldig stukje Nederland waar wij allebei zo graag komen.
Na de drukke kerstmarkt in Aken is zo'n wandeling in de bossen een verademing en genieten we van al het moois wat de natuur ons te bieden heeft.

Zonder kaart, zonder route gewoon even lekker met zijn tweeën struinen door het bos, over kleine heuvelachtige achteraf weggetjes, langs de vele typerende vakwerk huizen. Koud is het, dikke jas aan en handschoenen, maar door de inspanning is dat laatste als snel niet meer nodig.
Soms luisteren we naar de stilte, daarna praten we over alles wat we zien, zien ons aan het einde van de wandeling heerlijk zitten aan een groot stuk vlaai of een lekker donker biertje, maar bovenal genieten we. Genieten zoals alleen wij dat samen kunnen op onze eigen manier.

Genieten, behalve op dat ene moment. Het moment waarop we beiden een naar gevoel krijgen bij wat we zien. Het zal ook wel bij mooi Zuid-Limburg horen,  maar aan ons is het niet besteed. Een grote groep mannen nadert ons met grote jachtgeweren vergezeld van hun jachthonden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen vegetariër. Sterker nog ik hou gewoon van een goed stuk vlees. Maar het gevoel wat ik kreeg bij zo'n grote groep jagers met hun grote geweren en hun honden was zo niet goed. Ik kon daarbij zelf niet goed inschatten of het voor de lol was of niet, maar de aanblik hier van bracht een gevoel van walging en boosheid naar boven. Terecht of onterecht het was het gevoel wat mij overmeesterde en wat me toch ook bij blijft na een paar heerlijke dagen samen in Zuid-Limburg.

Anders zijn

Anders zijn
In iemands ogen
Zoals hij het zelf ervaart.

Anders zijn
Volgens een mening
Waar hij zich blind op staart.

Anders zijn
Wat is dat nou precies
Waarom gezien als negatief?

Anders zijn
Voor mij juist heel speciaal
Vooral heel positief

Anders zijn
Wie bepaalt wat anders is
of juist onderscheidend en uniek?

Een stapje voor

Door het vuur
Vooral voor elkaar
Ook voor andere dierbaren
Maar vooral alleen voor haar

 

Soms lijkt dat heel gewoon

Elke dag steeds weer

Tot je weet dat het ook anders kan

Zomaar op een keer

 

Waak voor dat moment
Want juist precies daar
Vooral na al die tijd
Schuilt jouw eigen gevaar

 

Weet dat het er is
Maak dat je het herkent
Zorg dat je het die ene keer
Net een stapje voor bent.

Bijzondere mensen

Bijzondere mensen
Komen in je leven
Op juist die momenten

Als je het even niet door hebt

 

Juist deze mensen
Hebben je veel te geven
Op allerlei terreinen
Daar waar jij het niet verwacht

 

Stel je je open
En volg je je hart
Dan maakt het je rijker

 

Wil je het niet zien
En sluit je je af
Weet dan wat je mist.

Leuke quotes MS collecte 2013

Moeder tegen dochter (ca.15): "heb jij nog kleingeld voor de MS collecte?"
Dochter: "Ja, maar dat is mijn bijdrage, ik wil zelf wat geven. Geef jij ook zelf maar."
Ik hou er van: 1 huis twee donaties :-)

"Ik heb zo'n respect voor mensen die dit doen door weer en wind. Het scheelt wel als je weet voor wie je het doet he? Voor wie loop jij nou eigenlijk echt?" Een mooi gesprek volgt *slik*.

Jochie van jaar of 4: "Mama wat is dat? Mama: Dat is voor MS. Nee mama dat is tegen MS."

"Hoe kan ik nou niks geven als je het zo lief vraagt."

"Ja natuuuurlijk heb ik iets over voor MS, ik heb alleen niet zoveel kleingeld in huis." Vervolgens stort de beste man minimaal 10 euro aan groot muntgeld in de bus :-):-)

"Ik heb geen kleingeld, maar wel een goede bui." Mogen meer mensen hebben geloof me! Wow!!!

"Ik doe wel even de deur dicht want het is koud buiten". Komt terug "hmm dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen, sorry". En die sorry was oprecht.

Zo'n dag........

Zo'n dag die we allemaal wel kennen.  Zo een waarbij alles net ff niet gaat zoals het moet. Zo'n dag had ik vandaag of eigenlijk vanmiddag.

Het begon al bij het weg gaan van mijn werk. Vrije middag genomen, met lege handen naar de auto, terwijl er een doos planten meegenomen moest worden.
Vergeten, jammer, wat maakt het uit, gewoon ff terug en alsnog ophalen. Geen probleem als je dan niet per ongeluk je autosleutel laat vallen. Nog een keertje terug dus.

Eindelijk weg, op naar Hoogvliet om geld uit te geven. Eventjes de strijd aan om een parkeerplek. Leuk die markt, maar als daar de helft van de parkeerplaatsen aan op gaat wordt het ff minder.
Drie rondjes om de binnenban en veel, heel veel haantjes- en hennetjesgedrag later wilde ik het bijna opgeven nadat ik zowat mijn auto in een andere had geboord. Net op dat moment was het gelukkig eindelijk raak, ik had eindelijk geluk.

Ik had mijn brammetje wel verdiend vond ik. Heerlijk met mayo en pinda, ik kon het niet weerstaan. Heerlijk was ie, alleen wel jammer dat ergens de helft nu licht te wachten op een hongerige hond of zo. Zo jammer...... Ik had niet zo'n vaste hand zal ik maar zeggen. Oftewel ze was gewoon een beetje blond, onhandig, dom. Noem het zoals je wilt.

Tja en dan daarna nog boodschappen doen hahaha. Gewoon voortaan lekker niet doen Leandra, dat kan gewoon niet goed gaan,  dat weet je toch.
Ik ga me zelf niet te veel voor lul zetten hier, maar geloof me ik heb een paar kilometers te veel gemaakt, ben tassen vergeten en heb mezelf genept. Maar uiteindelijk had ik wel alles lol. Alles op 1 flesje bier na. De volle krat bleek niet vol.....

Met verhit hoofd ondanks de kou, er helemaal klaar mee, kom ik bepakt en bezakt bij de auto om te zien dat een meeuw het ook zo'n dag vond: mijn hele auto ondergescheten door dat @#$& beest.

Pffffff zo'n dag, nu veilig thuis, maar moet nog op pad. Duim alsjeblieft voor me dat het alleen de middag was ;-) Gewoon zo'n dag, niks ergs, niks bijzonders, maar zo irritant.