Hand in hand loop ik met mijn vrouw. Omdat het zo voelt, omdat ik het fijn vind en gewoon omdat ik van haar hou. Niks ongewoons als twee mensen van elkaar houden. Je denkt er niet bij na en zo hoort het wat mij betreft ook te zijn.
Het ongewone ontstaat op het moment dat dit hand in hand is op een plek waar voor ons dreiging van uit gaat. In het donker, lopend in de buurt van een trein- of metrostation, al winkelend af lopend op een groep jongelui. Zo maar wat voorbeelden, waar ik spontaan een hele lange lijst van zou kunnen maken. Als ik er te lang over na denk kan ik er verdrietig van worden en dus blok ik het meestal maar.
Ik blok het tot zomaar iemand in een gesprek aan geeft dat ie zich nooit gerealiseerd heeft hoe erg het eigenlijk is dat je daar mee bezig moet zijn. Dat ie zich niet voor kan stellen dat iemand er iets van zou zeggen als hij met zijn vriendin hand in hand loopt. Laat staan dat ie zich voor kan stellen dat je elkaar snel los laat bij het naderen van bepaalde situaties. Wel snapt hij dondersgoed dat wij dat wel doen: "omdat het nou eenmaal door bepaalde groepen mensen totaal niet geaccepteerd wordt".
Dan ineens voel ik een brok in mijn keel en weet ik weer waarom ik het blok. Ik blok het omdat het me er mee confronteert dat er nog steeds zo veel mensen zijn die mijn leven afkeuren, niet normaal vinden, vies vinden of wat dan ook. En natuurlijk heb ik daar in principe schijt aan en vind ik het zielig dat deze mensen zo bekrompen zijn. Vooral zielig voor hun. Maar heel af en toe, gelukkig niet al te vaak, doet het me pijn. Pijn in mijn donder, pijn in mijn hart, omdat het niet zo zou moeten zijn........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten