Hardloopkoorts

Het komt en het gaat. Soms zonder aanwijsbare reden en soms zo duidelijk zichtbaar waarom. Waar heb ik het over? Iets wat je volgens mij alleen begrijpt als het jou ook ooit heeft gegrepen.

Jaren terug toen ik stopte met roken, wist ik heel goed dat ik er iets tegenover moest zetten. Iets sportiefs, wat zou voorkomen dat de kilo's er aan zouden vliegen. Tot mijn eigen stomme verbazing werd het hardlopen!!!
Ooit wel eens eerder gedaan, maar nooit volhardend genoeg geweest om langer dan een week vol te houden. Hoe herkenbaar voor velen.

Dit keer was het anders. Het moest en zou lukken, hoe moeilijk ook.
Aan de slag met een beginnersschema, gewone joggingbroek, dikke trui en goedkope hardloopschoenen en vooral GEEN conditie als verstokte kettingroker. Want ja dat was ik echt, dat hoef ik niet meer te ontkennen.

Het was eind september begin oktober, het weer was toen nog redelijk, maar al gauw zouden we de winter binnen stappen. Keurig netjes 2 keer in de week na het werk en de 3e keer in het weekend. Ploeteren was het, maar we hielden allebei vol. Ik vervloekte het regelmatig, maar wist zo goed dat ik door moest zetten. Was het niet voor mezelf dan was het wel voor mijn medezwoeger, mijn wederhelft.

In die periode konden we het echt niet leuk vinden, maar er kwam in elk geval wel een moment dat er "echte" hardloopkleding gekocht werd. Zo vreselijk vonden we dat, hilarisch eigenlijk. Wij samen in onze "flitsende"strakke hardloopoutfits over de dijk dwars door Spijkcity. Stiekem hoopten we elke keer maar niemand tegen te komen. Om onszelf te overtuigen bleven we maar volhouden dat we niet genoeg mensen kenden in Spijkenisse die ons zouden herkennen. Maar geloof me, niks was minder waar....... we werden steeds meer herkend, juist door dat hardlopen. Of mensen ons nou zielig vonden, medelijden hadden of ons gewoon vierkant uitlachten in het begin, ik kan het je niet vertellen. maar oh wat had ik mezelf af en toe graag verstopt.

Langzaam werd het anders, de rondes werden wat groter, we konden het schema los gaan laten en niet te geloven het leek er op dat ik het heel af en toe stiekem zelfs leuk ging vinden. Leuk en zelfs af en toe een beetje stoer. En oh wat was ik trots toen er uiteindelijk echt aan 1 stuk een afstand van 5 km afgelegd werd.

Er werd ineens gepraat over meer dan alleen die afstand, hoe kunnen we gaan versnellen, er moet toch meer in zitten. Zijn er niet leukere rondes te bedenken om de afwisseling er in te houden. En nee het moet niet gekker worden, er werd zelfs een serieus sporthorloge gekocht met hartslagmeter en gps hahaha. We waren gek aan het worden allebei. Serieus hardlopen ik hahaha, never nooit gedacht dat dat er ooit van zou komen.

Was het toen al die koorts, die ik voelde? Ik weet het niet zeker, maar er waren momenten dat ik het zo heerlijk vond om mezelf zo af te matten om helemaal kapot te gaan. Zo'n periode waarin niks te gek is. Geweldig gewoon....... Maar dan vervolgens weer die momenten dat het niet wil, het niet meer gaat en je niet aan kan wijzen waarom. Je gaat ploeteren, wil eigenlijk niet meer en langzaam komt de klad er in. Klaar was ik er dan mee, wilde alles aan de hoogste boom hangen en nooit meer terug halen. Soms tot huilen aan toe.

Door er dan over te praten, nieuwe uitdagingen te zoeken, maar ook gewoon eens even rust te nemen en niks te moeten, kwam de koorts als vanzelf weer terug. Ik moest weer gaan rennen, ook al was het maar een klein stukje. Het was toch gewoon doodzonde om die conditie weer af te laten zwakken, ik had er toch niet voor niks zo hard voor gewerkt.

De volgende trigger werd de 10 km. Als 5, 6 en 7 lukte, moest 10 toch ook gewoon haalbaar zijn. Schemaatje er bij van internet en gaan met die banaan. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek al snel. De trigger was niet groot genoeg, er moest een officieel groot evenement aan te pas komen waar we naar toe konden werken: De Ladiesrun voor Pink Ribbon dat moest hem worden, daar gingen we voor. 

En ja, 13 juni 2010 staat in mijn geheugen gegrift. In Rotterdam, over die vervloekte Erasmusbrug, tot 2x aan toe. Totaal verrot gingen we, maar we hebben het wel geflikt, de finishfoto's hoe erg ze ook zijn, worden gekoesterd. En toen was het gebeurd, de koorts velde ons meer en meer. Spijkenisseloop, City-Pier-City, 10 km tijdens de Rotterdam Marathon, nog een keer Ladiesrun (maar helaas toch niet). Ik wilde bij die grote evenementen zijn, pr's verbreken, mezelf overtreffen elke keer weer. Geweldig vonden wij het allebei, het kon niet stuk.

Tot het blessureleed begon en het per direct echt even over was. Net voor die 2e Ladiesrun in 2011. Complete rust, niks ging meer, pas op de plaats, te lang doorgelopen, te lang klachten genegeerd. Hardloopkoorts niet weg, maar de kop in gedrukt.

Diezelfde hardloopkoorts zorgde er een jaar later wel voor, dat de wil er was om weer te gaan beginnen, me er weer keihard voor in te zetten ook al kostte het enorm veel moeite en discipline. Ook nu werd een hele tijd later het inschrijven voor wederom de Ladiesrun de drijfveer en ook nu lukt het. Niet zo makkelijk als de vorige keren, maar ik liep hem uit en had het gevoel weer terug, dacht ik.

Toch was het anders, uitgelopen, voldaan gevoel, maar de koorts was niet hevig genoeg. Ik liet het weer schieten, zwakte weer af. Ondanks verwoede pogingen wilde de echte koorts niet terug komen en liet ik het versloffen. Ik zocht excuses, de studie, druk met werk, last van mijn been. Ik wilde gewoon niet. Met de zomervakantie gingen de hardloopschoenen wel weer mee, maar ze zijn de koffer niet uit geweest. Ergens een hele enkele keer wisten we elkaar te motiveren, op te peppen om toch weer te gaan, maar niet meer met die drive. Ik heb het gelaten voor wat het was en me er bij neergelegd. Intussen de sportschool opgezocht om toch maar weer wat te gaan en doen en ook af en toe de loopband te trotseren. Maar oh wat heb ik een hekel aan dat ding. Binnen is zo anders dan lekker buiten door weer en wind.

En nu......... met het bedenken van dit blog voel ik het weer.......... het begint weer te kriebelen.......... het komt er weer aan. Die rare kriebels in het lijf, die vertellen dat het gedaan is met de rust, dat er weer eens beweging in moet komen. Dat alle rare pijntjes niet voor niks ontstaan als ik dat luie lijf niet gauw weer naar buiten stuur. Dit blog zou wel eens dat laatste zetje kunnen zijn, dat laatste zetje om er weer voor te gaan. En of het uiteindelijk nou 3, 5, 10 of 15 km gaat worden dat ga ik wel zien. De hardloopkoorts dringt weer aan, ik krijg er weer zin in. Komend weekend zou zomaar weer eens een mooie start kunnen zijn.

Tot de volgende Ladiesrun (of welke andere loop dan ook)