Nu weet ik namelijk dat oud van toen niet oud is en dat het een juist een geweldige periode in mijn leven is. Wie had ooit kunnen denken dat ik er op mijn 40e nog een diploma bij zou halen en daarna zelfs weer van plan zou zijn om verder te gaan leren. Vrijwillig met de neus in de boeken, steeds weer bij willen leren. Iets wat je me toen niet had hoeven vertellen.
Jaren later is het anders en merk ik dat ik nooit uitgeleerd ben op welk vlak dan ook. Of het nu is op persoonlijk vlak, werk, hobby of wat dan ook ik ben nooit uitgeleerd en dat is heerlijk en houdt me scherp. Natuurlijk is het hele leven een grote leerschool, die enerzijds heerlijk en anderzijds ondraaglijk kan zijn, maar het maakt me uiteindelijk wel tot wie ik ben.
Ik hoorde mezelf van de week tegen iemand zeggen, dat het leven voorbij is als ik besluit dat ik niks meer wil leren. Hoe meer ik daar over na denk, hoe meer ik besef dat dit echt is zoals ik het zie: niks meer willen leren staat voor mij gelijk aan stil staan en zelfs achteruit gaan en daar zal ik niet vrijwillig voor kiezen.
Elke dag leer ik bij, van situaties waar ik in terecht kom, mensen die ik om mij heen heb en van mensen die onverwacht op mijn pad komen. Ik leer door te doen en te durven en soms keihard op mijn bek te gaan, maar vooral door te zijn wie ik ben.
