Omgestort, met een dekentje over me heen uitgeput op de bank.
Wat voorheen nooit gebeurde lijkt nu soms onvermijdelijk.
Toegeven maar weer en voor ik het weet word ik 3,5 uur later weer wakker.
De avond is voorbij, het is stil buiten, de nacht is begonnen.
Verstandig als ik ben, ga ik naar boven, naar bed. En dan begint een lange nacht, want natuurlijk kan ik de slaap niet meer vatten. De seconden en minuten tikken voorbij. Ik zet een muziekje aan in de hoop dat het helpt. Maar nee, niks, nakkes, nada. 2 uur inmiddels en ik daal de trap maar weer af. Even wat drinken, misschien wat lezen, de zinnen verzetten en niet teveel nadenken.
Maar dat laatste lukt natuurlijk niet, het is tenslotte nacht, het moment dat veel gedachten soms terug komen, me lastig komen vallen alsof ze een vrijbrief hebben.
Maar ik wil het niet, niet nu, gewoon even niet. Of toch maar wel........ laat het maar gebeuren, het wil er uit en dus moet het er uit. Blijkbaar juist nu. En dus ga ik het maar weer aan en laat de gedachten stromen, de boosheid komen, het verdriet zich meester maken van mij. Heftig, zoals wel vaker, uitputtend zoals ik het al een tijdje ken. Maar er is iets veranderd, het is anders dan de afgelopen tijd. Het blijft heftig, het duurt me veel te lang, maar ergens verloopt het proces toch anders.
Wat het precies is, kan ik moeilijk onder woorden brengen. Maar net zoals ik overdag voel dat het leven weer mooier wordt, lijkt het of er ook op dit soort momenten verandering op treedt. En met dat gevoel, wat me gerust stelt kan ik de nacht weer aan, drink ik mijn glas leeg, druk mijn laatste peuk uit en ga weer naar boven. Ik kan de nacht weer aan! Uitgeput dat wel, maar dat komt voor die paar resterende uurtjes wel even goed uit. 4 uur inmiddels, nog 2 uur tot de wekker, morgen weer een dag, waarbij ik weer een stap verder ben. Het komt goed, het komt helemaal goed en dit soort dingen horen er voorlopig gewoon even bij. Welterusten!
