Mensen in je leven komen en gaan. Dat hoort er nou eenmaal bij. Familie, vrienden, kennissen en ook collega's. De ene groep is stabieler door je leven heen dan de andere. Logisch, te verklaren en misschien maar goed ook.
In sommige situaties kan je er vrij makkelijk mee leven, went het vrij snel. Hoe hechter het contact echter met iemand, des te moeilijker het soms is om je er bij neer te leggen dat mensen hun eigen route bepalen. Hun eigen gang gaan en je ze waarschijnlijk uit het oog zal verliezen. En met uit het oog verliezen, bedoel ik letterlijk uit het oog verliezen. Natuurlijk weet ik als geen ander dat de sociale media iedereen binnen bereik houdt, maar dat blijft toch echt anders dan contact i.r.l.
Al zo vaak heb ik mezelf tegen mensen horen beloven dat we echt contact houden. Dat doen we dan ook echt en de intentie is ook zo oprecht als ie maar zijn kan. Na verloop van tijd zie je alleen toch dat het contact steeds minder wordt en weet je hoe laat het is. En ja ik weet het, dat hoort bij het leven en het is ook goed.
Dit blogje ontstaat aan de vooravond van weer zo'n moment. Natuurlijk houd ik haar reilen en zeilen straks bij via facebook en zullen we best nog wel eens whappen, maar het wordt toch anders. Anders en we zijn er zelf bij hoe anders, ook dat weet ik.
Het hoort er bij en ik gun haar absoluut het allerbeste, maar stiekem, diep van binnen, gewoon even vanuit mezelf gedacht, gewoon even egoïstisch, vind ik het gewoon niet leuk. Zo niet leuk, omdat het contact in die 4 jaar best speciaal geweest is en ik weet dat ik dat ga missen.
De rest van mij weet aan de andere kant dat het goed is en dat die 4 jaar mee gaan naar een heel speciaal plekje; achter een van de vele deurtjes van de kastjes van mijn hart. Want daar hoort dit zeker thuis.
Het ga je goed lieve collega, ga heerlijk genieten van je volgende stap, het is je zo ontzettend gegund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten