85 is en ze heeft een mooi leven. Haar eigen woorden, die ze een paar keer herhaalt. Ik ken haar niet, maar na een lekkere wandeling rondom Spijkenisse passeerde ik haar bij de bloemist. Haar rollator volladend met twee mooie roze Mandeville's, een mooi boompje en een bos bloemen. Ik liep glimlachend voorbij en genoot stiekem even van de aanblik. Zelf hoefde ik alleen even bij de drogist te zijn en daarna vervolgde ik mijn weg naar huis.
Al snel kwam ik dezelfde dame weer tegen. Terwijl ik haar passeerde, zei ze dat ze voelde dat er iemand achter haar liep en dat ze wist dat ze geen onverwachte beweging moest maken met de rollator, want dan zou ik wel eens lelijk kunnen vallen. In het voorbij lopen volgde even een heel kort gesprekje, maar toen ik een paar stappen verder was, besloot ik om te keren.
Waarom niet even iets minder gehaast zijn en gewoon even de moeite nemen voor een klein gesprekje.
Mijn gebaar werd enthousiast ontvangen en in plaats van samen op te lopen, stopten we in het zonnetje en raakten, natuurlijk, aan de praat over haar mooie aankopen. De woorden "je moet jezelf toch lekker verwennen af en toe" kwamen uit haar mond en klonken mij als muziek in de oren.
Natuurlijk moet je dat lekker doen en het gaat mijzelf de laatste de tijd ook al veel beter af.
Al pratend bleek dat ze woont in een van de bejaardenwoningen die ik de afgelopen jaren al zo vaak gepasseerd ben. Mezelf wel eens afvragend of de mensen achter die gordijnen eenzaam zouden zijn, zoals je zo vaak hoort over ouderen. Na een kwartier praten over bloemen en planten, haar passie voor de natuur en de club natuurliefhebbers waar ze nog steeds zo graag naar toe gaat, liep ik met haar op richting haar huis.
Ik had van te voren kunnen weten welke woning het was, want er was er in al die jaren maar één die altijd opviel door het vele groen en de mooie bloeiende planten. Natuurlijk moest die het zijn, het paste zo bij deze dame die vol passie haar kans greep om met mij te praten over haar tuintje. Maar daar bleef het niet bij, al snel switchten we naar hele andere onderwerpen en vertelde ze dat ze zo blij was met haar huisje, met waar ze woont, met haar oplettende directe buren.
Ze woont alleen, moet haar man helaas al een paar jaar missen, maar ze wil zo graag genieten van datgene wat haar gegund is, van de mooie dingen in het leven. Ze praat met afschuw over de verloedering die ze ook ziet en over het haar steeds meer opvallende minder sociale gedrag om haar heen. Mensen die niet meer spontaan gedag zeggen, die alleen maar voor zichzelf lijken te leven, geen oog meer lijken te hebben voor de ander. Maar ze prijst zich gelukkig met en is trots op haar zo sociale kinderen en kleinkinderen die volgens haar de juiste sociale genen en opvoeding wel mee hebben gekregen.
Vol bewondering en respect voor deze dame blijf ik nog lang hangen bij de tuin en passeren ons diverse buurtbewoners meerdere keren. Opmerkingen volgen dat we er wel een kopje koffie bij kunnen nemen en dat het er wel heel gezellig uit ziet zo samen. En ja, dat was het ook. Het was gezellig, leuk en weer eens heel verhelderend. En zo'n anderhalf uur later weet ik dat ik vanaf nu niet zomaar meer gehaast voorbij loop, maar dat ik zal kijken of ze thuis is, even mijn hand op zal steken, even kijk of ze zin heeft in een praatje.
Van die mooie momenten om te koesteren, zomaar even spontaan op een mooie zaterdagmiddag in Spijkenisse.
