Het einde van de middag, na een ontspannen dag een lekker visje gehaald in Nes en nu even terug in ons appartement. Het ijskoude biertje lonkt, maar van binnen kriebelt het, is er dat onrustige gevoel. Dat biertje kan nog wel even wachten, veel sterker is de roep van de zee, van het mooie brede strand wat nu onze achtertuin is. Ik ben er vandaag nog niet geweest en dat voelt nu even niet goed.
Nog geen 5 minuten later zakken mijn grote zwarte gympen weg in het lichte mulle zand. Stevig zet ik de pas er in en laat ik alles even over me heen komen.
De wind waait mijn krullen er haast uit en stiekem hoop ik dat ie wat gedachten met zich mee neemt. Het hoofd even leeg maken heet dat toch zo mooi.
Met mijn handen diep weggestopt in de zakken van mijn spijkerbroek, stap ik flink door en schop ik hier en daar wat om me heen in het losse zand. Met de kop in de wind, schijnbaar recht op mijn doel af, maar toch steeds meer doordrongen van het geluid van de golven.
Het trekt mijn aandacht, overstemt mijn gedachten en de zee roept me naar zich toe. Geen moment van twijfel en voor ik het weet staan mijn zwarte gympen ineens aan de waterlijn.
Ik staar en tuur voor me uit, hoor de golven praten en even lijkt het zo te zijn. Even lijkt elke golf te staan voor een herinnering, een emotie... en even voelen die levensecht. En zoals de golven het strand op rollen, rollen de tranen over mijn wangen. Ik slik ze weg, maar dan toch niet. Laat maar gaan, laat maar stromen, niemand die het ziet. En zowel, kennen doen ze me hier uiteindelijk toch niet.
Zoveel golven, zoveel emoties en alles mocht er zijn. Ik heb gerend, gedwaald, gehuild en geschreeuwd. Maar mezelf ook verwonderd en verbaasd en zelfs wat vertwijfeld om mezelf gelachen en uiteindelijk ben ik heerlijk tegen het duin gaan liggen. Ik, voor mijn gevoel helemaal alleen op dat lange brede strand. Geen benul van mensen om me heen.
Tot de schemering zich voorzichtig liet zien en daarmee ook de rust terug leek te keren in mijn lijf. Het was een signaal, mijn handen verdwenen diep terug in mijn zakken en de weg terug kondigde zich aan.
Terug gebanjerd, aangekomen boven bij de opgang, de aarzeling en het stiekem nog lang niet terug willen, het nog veel langer door willen gaan. Het zegt me genoeg, het is nog niet gedaan.
Even stap ik terug naar beneden, laat ik me in volle vaart terug het strand op denderen. Voorlopig zeker nog niet voor de laatste keer, maar wel even voor vandaag.
Ik beklim de volgende opgang, die van een camping achter ons appartement, haast verlaten en muisstil. Ik neem alles om me heen in me op en hoe mooi wil je het hebben....... bij elke stap die ik het terrein op zet, elke beweging die ik maak word ik geraakt.
Overal om me heen, rustig maar oh zo alert, overal waar ik kijken kan, zitten talloze hazen en konijnen om mij heen.
Met een gelukzalige glimlach, genietend van al dit moois en denkend aan wat dit eiland voor iemand kan betekenen, liep ik terug. Langzaam, met die handen spontaan weer terug in mijn zakken. Het is nog niet gedaan, maar door dit soort mooie waardevolle dagen kan ik er zeker voorlopig weer tegenaan.
