Zijn hand

Met stevige grip
Pakt hij mijn hand

Neemt me mee
Begeleidt me op mijn reis

Hij biedt houvast
En nooit
Nooit laat hij meer los

Of juist wel

Als ik er klaar voor ben

Maar zelfs dan

Blijft die stevige hand

Altijd binnen mijn bereik
Want ik weet
Laten vallen

Zal hij me nooit!

Zeebenen

Met een beetje geluk een boot eerder terug naar het vaste land. De auto achter op het parkeerdek en iets gaf het me gelijk al aan; Nee niet gelijk, zoals op de heenreis, naar binnen vluchten...... Ondanks die keiharde koude wind gewoon lekker blijven staan.

Laat die wind maar komen en bij het draaien naar de juiste koers wist ik even heel goed wat dat in hield. Dit was niet zomaar wind, dit was bijna storm en ja ook dit voelde alsof het zo moest zijn. Mijn storm, mijn wind.

Eerst nog snel wat foto's maken en daarna alleen maar ervaren, voelen, binnen laten komen. Hoe hard het ook waaide, ik bleef staan. Kop in de wind, mijn haren aan alle kanten de wind trotserend. Alsof het mijn thuis was hing ik nonchalant tegen de reling, keek voor me uit en voelde me zo klein en nietig. Heel even rolde er een traan, heel even.

Maar naast klein en nietig, tegelijkertijd vooral sterk en krachtig. Ik alleen voor op die boot, die keiharde wind trotserend, steenkoud, maar ik genoot. Het was mijn moment, mijn driekwartier van Ameland naar Holwerd.

Geen benul van mensen om mij heen.

Het einde van de middag, na een ontspannen dag een lekker visje gehaald in Nes en nu even terug in ons appartement. Het ijskoude biertje lonkt, maar van binnen kriebelt het, is er dat onrustige gevoel. Dat biertje kan nog wel even wachten, veel sterker is de roep van de zee, van het mooie brede strand wat nu onze achtertuin is. Ik ben er vandaag nog niet geweest en dat voelt nu even niet goed.

Nog geen 5 minuten later zakken mijn grote zwarte gympen weg in het lichte mulle zand. Stevig zet ik de pas er in en laat ik alles even over me heen komen.

De wind waait mijn krullen er haast uit en stiekem hoop ik dat ie wat gedachten met zich mee neemt. Het hoofd even leeg maken heet dat toch zo mooi.

Met mijn handen diep weggestopt in de zakken van mijn spijkerbroek, stap ik flink door en schop ik hier en daar wat om me heen in het losse zand. Met de kop in de wind, schijnbaar recht op mijn doel af, maar toch steeds meer doordrongen van het geluid van de golven.
Het trekt mijn aandacht, overstemt mijn gedachten en de zee roept me naar zich toe. Geen moment van twijfel en voor ik het weet staan mijn zwarte gympen ineens aan de waterlijn.

Ik staar en tuur voor me uit, hoor de golven praten en even lijkt het zo te zijn. Even lijkt elke golf te staan voor een herinnering, een emotie... en even voelen die levensecht. En zoals de golven het strand op rollen, rollen de tranen over mijn wangen. Ik slik ze weg, maar dan toch niet. Laat maar gaan, laat maar stromen, niemand die het ziet. En zowel, kennen doen ze me hier uiteindelijk toch niet.

Zoveel golven, zoveel emoties en alles mocht er zijn. Ik heb gerend, gedwaald, gehuild en geschreeuwd. Maar mezelf ook verwonderd en verbaasd en zelfs wat vertwijfeld om mezelf gelachen en  uiteindelijk ben ik heerlijk tegen het duin gaan liggen. Ik, voor mijn gevoel helemaal alleen op dat lange brede strand. Geen benul van mensen om me heen. 

Tot de schemering zich voorzichtig liet zien en daarmee ook de rust terug leek te keren in mijn lijf. Het was een signaal, mijn handen verdwenen diep terug in mijn zakken en de weg terug kondigde zich aan.

Terug gebanjerd, aangekomen boven bij de opgang, de aarzeling en het stiekem nog lang niet terug willen, het nog veel langer door willen gaan. Het zegt me genoeg, het is nog niet gedaan.
Even stap ik terug naar beneden, laat ik me in volle vaart terug het strand op denderen. Voorlopig zeker nog niet voor de laatste keer, maar wel even voor vandaag.

Ik beklim de volgende opgang, die van een camping achter ons appartement, haast verlaten en muisstil. Ik neem alles om me heen in me op en hoe mooi wil je het hebben....... bij elke stap die ik het terrein op zet, elke beweging die ik maak word ik geraakt.
Overal om me heen, rustig maar oh zo alert, overal waar ik kijken kan, zitten talloze hazen en konijnen om mij heen.
Met een gelukzalige glimlach, genietend van al dit moois en denkend aan wat dit eiland voor iemand kan betekenen, liep ik terug. Langzaam, met die handen spontaan weer terug in mijn zakken. Het is nog niet gedaan, maar door dit soort mooie waardevolle dagen kan ik er zeker voorlopig weer tegenaan.

 

Hart om in te landen

Woorden
Ik zet ze op papier

Woorden
Ik deel ze met plezier

Maar het zijn slechts mijn woorden
Die op mijn lippen branden

Raken doen ze alleen dan
Als ze een hart vinden
Om veilig in te landen

Te veel

Zo 

Veel

Te 

Veel

Maakt soms

Zo 

Leeg

Te 

Leeg

Maakt soms

Zo 

Te 

Leeg

Zo 

Te 

Veel

Eerste helse autorit van deze herfst

Verkleurde bladeren
Vele grote druppels regen

Ze razen in het vage licht

Keihard komen ze nader
Gevangen in één blik
In de grote lichtbundels
Van mijn felle koplampen

Steeds harder en harder

Het zicht vertroebelt

Mijn ogen turen en knijpen

Stand drie heeft het zwaar

Alles wordt vager en vager

Mijn voet toch maar even los
Het gas moet echt even terug
 

Takken vliegen om me heen
Af en toe een dof geluid
Als er één de auto raakt

En dan zomaar uit het niets
Zie ik even helemaal niks

Een plotselinge muur van water

Een ondoordringbare regendouche
Veroorzaakt door inhalend vrachtverkeer
Haastig maar toch veel te langzaam
 

Hardop vloek en tier ik
Boos maar vooral van schrik
Terwijl ik snel afzak
Om weer iets zicht te krijgen
Klinkt hevig toeteren van achteren
Gefrustreerdheid ten top
Verpakt in een dikke patserbak
Kust op een haar na mijn bumper
Nog meer geschrokken kies ik
Nu even heel bewust
Gas los en lekker blijven hangen
Heel even maar
Of toch stiekem eventjes wat langer
Gevloek en getier verplaatst zich
Klinkt vanuit de dikke bak
Bij mij verschijnt een grote grijns
Even maar want de weg blijft slecht
Ik heb al mijn aandacht nodig

Rustig turen mijn ogen weer op de weg
Vooral niet gek laten maken
Remlichten slaan de klok
Matrixborden worden dwingender
Ik rij verder op mijn gevoel
Laat me leiden door het weer
Door de krachten der natuur
Veel later dan gepland
Parkeer ik moe de auto voor de deur
Gespannen en zichtbaar opgelucht
De eerste helse autorit van deze herfst is een feit

 

Gaydar

Ooit gehoord van een "gaydar"? Wel eens over horen praten of nog nooit? Eén ding kan ik je vertellen; ik heb hem zeker. Misschien niet 100% feilloos, maar ik kom aardig in de buurt.

Enig idee waar ik het over heb? Even een stukje verduidelijking om gelijk wat onwetendheid weg te nemen. Voor het gemak quote ik hier even Wikipedia: "Gaydar is een samenvoeging van de woorden ‘gay’ (Engels voor homo) en radar waarmee de sociale vaardigheid om homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen te herkennen, zonder objectieve informatie over hun seksuele geaardheid, wordt aangeduid"

Of in mijn eigen woorden: sommige mensen voelen bijna feilloos aan of iemand homoseksueel of lesbisch is. En nee dan bedoel ik niet aan de hand van allerlei stereotypen van vroeger zoals tuinbroeken en houthakkerblouses. Nee ik bedoel op basis van een bepaald gevoel, een stukje herkenning, misschien wel gewoon intuitie.
 

Afgelopen week kwam het woord "gaydar" ineens voor in een e-mailtje wat ik binnen kreeg. Blijkbaar had ik iemand "herkend" / "ontmaskerd". Ik moest er vreselijk om lachen, want dat denkbeeldige grote "zwaailicht" op mijn hoofd doet dus na al die tijd nog steeds zijn werk. Ooit jaren terug zei ik voor de gein dat mijn Gaydar er zo uit moest zien. Een oranje zwaailicht op mijn hoofd wat elke keer af gaat bij het herkennen van homo's, lesbo's en bi's. Nooit ben ik er bewust mee bezig geweest, maar elke keer weer gebeurt het gewoon van binnen en blijkt het te kloppen. In dit geval heeft de andere kant van de digitale snelweg er volgens een zeer betrouwbare bron ook hartelijk om kunnen lachen. Zij wist zelf ook maar al te goed wat een gaydar is, want ja natuurlijk........ zij heeft hem ook :-)

Rolykit

Vandaag kwam hij weer even tevoorschijn, de zorgvuldig bewaarde Rolykit met inhoud van opa. Druk aan de klus misten we net dat ene schroefje met die speciale afmetingen. Net als altijd natuurlijk niet te vinden tussen de vele schroeven in onze schroefbakken.

Als we het nergens kunnen vinden is er altijd maar een optie, de Rolykit van opa de Boef. Ik rolde hem open en wist dat ik het ging vinden. En met het open rollen, gebeurde er ook vandaag weer iets speciaals. De herinneringen aan opa vlogen door mijn hoofd. Mooie momenten die ik nooit wil en zal vergeten. Zo klein, maar oh zo dierbaar.
Wat is nou een Rolykit, wie weet überhaupt wat het is. Voor mij is en blijft hij speciaal en volgens mij heeft iedereen zijn eigen Rolykit. In een andere hoedanigheid en niet vol met schroefjes maar wel met heel veel vakjes vol met warme herinneringen aan speciale mensen.
 

Rolykit - https://nl.wikipedia.org/wiki/Rolykit

Capsinol - niet voor mietjes!

"Vroeger"als ik flink verkouden was, kon ik me flink beroerd voelen. Alles zat dicht, ik kreeg geen lucht meer en mijn kop voelde aan als een gympie. Kortom algehele malaise alleen door zo'n stomme verkoudheid. Veel later maakte ik pas kennis met de zogenaamde neussprays. Noem ze maar op of ik heb ze geprobeerd. Als ze maar flink heftig waren, werkten ze perfect en bleek de malaise nergens voor nodig.
Die bewuste sprays mag je alleen niet al te lang achter elkaar gebruiken. Toen ik om welke reden dan ook met flinke regelmaat verkouden werd, zocht ik mijn heil daarom dus toch maar in de minder schadelijke zoutoplossingen. Minder schadelijk, maar wat mij betreft ook veeeeeeel minder effectief.

Leandra anno 2014 (en gelukkig ook al daarvoor) laat het daar natuurlijk niet bij zitten. Het wereld wijde web werd mijn domein en ik struinde alles af naar effectieve, normaal geprijsde, het liefst biologische wondermiddeltjes. Wondermiddeltjes genoeg te vinden, maar het één was nog vager dan het andere tot die ene: Capsinol neusspray. Nog nooit van gehoord, maar ik werd aangetrokken door twee woorden: rode pepers!!!!! Het is gemaakt op basis van Capsaicine, een stof die we ook terug vinden in rode pepers!
Voor de nieuwsgierigen onder jullie, de overige ingrediënten zijn: gezuiverd water, Dode Zee zout, salie olie, rozemarijn olie, eucalyptus olie, vitamine C, natuurlijke ethanol en grapefruitzaden extract

Terug naar de rode pepers...... natuurlijk trok dat mijn aandacht. Wie was er nou zo gestoord om neusspray te maken op basis van die vreselijke pepers. Die heerlijk rotpepers die er al al te vaak voor gezorgd hebben dat mijn ogen in de fik stonden, omdat ik na het pepers snijden weer eens aan mijn ogen moest zitten.......

Maar goed Capsinol dus, verkrijgbaar in originele (lees "scherpe") formule, milde formule en kids formule. Je begrijpt het al, natuurlijk koos ik gelijk de eerste keer heel "verstandig" voor de originele formule....... Eenmaal thuisbezorgd gelijk gebruikt en geloof me............ de tranen sprongen in mijn ogen en in mijn broek. Niet normaal wat dat spul deed, maarrrrrr tranen of niet, in de fik staan of niet, het werkt als een trein. Alles springt per direct open. Niet dat ik anders had verwacht, maar toch altijd fijn als iets ook echt werkt. Wat een ongeloof spul, waarom heeft niemand mij dit eerder verteld???
Ok ik geef toe, misschien zou ik nieuwe gebruikers moeten adviseren om te beginnen met de milde variant. Aan de andere kant wen je er ook wel aan na een tijdje. Dat zeg ik terwijl ik ook net toch echt weer de tranen in mijn ogen had.

Waarom dit blog????? Gewoon omdat ik graag had gewild dat ik het eerder had geweten en ik het graag anderen aanbeveel. En nee, ik heb geen aandelen ;-) Oh ja en waarom juist nu? Omdat dit middel ook branderige ogen door pollen verzacht. Juist nu er weer zo veel mensen last hebben van hooikoorts klachten, wilde ik deze graag even mee geven. Maar denk er om, de originele variant is echt niet voor mietjes!


Geinteresseerd? Kijk dan hier: http://capsinol.com/NL/neusspray