Totaal aantal pageviews

maandag 17 maart 2014

Mag ik dan bij jou - I want to go to the moon

"Een avondje lachen met Claudia de Breij" schreef ik in mijn status op facebook. Voorzien van een foto van de voorkant van het Oude Luxor in Rotterdam werd het helemaal het plaatje zoals ik het voor ogen had.
Ik kan zo enorm uitkijken naar dit soort avonden. Heerlijk samen naar het theater, het heeft toch altijd iets heel speciaals. Het Oude Luxor heeft ook echt dat speciale, dat echte, dat authentieke.  Ik hou er gewoon van en neem het voor lief dat ik mijn benen in mijn nek moet leggen.

Claudia had er zin in, dat was direct duidelijk bij opkomst. Het was lang geleden dat ik een show van haar gezien had, maar de zin en het fanatisme om iets geweldigs neer te zetten straalde er gelijk van af. Ik ga de inhoud van "Teerling" niet verklappen. Dat zou zonde zijn, want dan hoef je niet meer te gaan. Koop zelf maar een kaartje en hou dit soort mooi entertainment graag in leven.

Wat ik wel kan verklappen is dat het niet alleen lachen was, maar dat de voorstelling ook zoals gebruikelijk vol zat met schitterende liedjes en natuurlijk een mooi denkstukje voor onderweg naar huis. Dit keer loop je weg (of niet) met in je achterhoofd de vraag wat jouw "I want to go to the moon" is.
Wat is voor jou datgene wat je altijd al hebt willen doen en waar je echt helemaal voor wilt gaan?
Ik ben er nog niet uit voor mezelf, maar neem de vraag wel mee.
 
Weet je........ misschien werden mijn gedachten daar over wel wat vertroebeld of afgeleid aan het einde. Met enorm veel gevoel voor sfeer ontroerde Claudia het publiek tot de allerlaatste toeschouwer achter in de hoek. Zonder microfoon, heel klein, puurder dan puur en recht uit het hart trakteerde ze ons op een toegift die gewoon hoort bij het Oude Luxor. Zo mooi, zo speciaal zong ze "Mag ik dan bij jou" en ik smolt. Dicht tegen mijn vrouw aan liet ik het binnen komen. Met een warm en ontroerd gevoel verliet ik het Oude Luxor en stapte een, door de volle maan verlicht, Rotterdam in. Wow wat was dit ontroerend mooi en wat ga ik dit nooit meer vergeten.

Geen opmerkingen: