Totaal aantal pageviews

zondag 3 november 2013

Dankbaar


Het speelt al een tijdje door mijn hoofd dat ik zo blij ben dat mijn dierbaren en ik tot nu toe vrijwel vrij zijn van allerlei dingen die je niemand toewenst. Niet dat niemand iets mankeert, maar gelukkig is niemand van hen levensbedreigend ziek. Dankbaar ben ik daar voor, maar durf het lang niet altijd hard op te zeggen, want stel je voor dat je het over jezelf af roept........

Tranen met tuiten huilde ik laatst bij een programma over Alzheimer. Diep geraakt door hoe het leven van een gezond gezin ineens compleet veranderde, nooit meer hetzelfde zou zijn. Man en vrouw beide van mijn leeftijd toen zij de diagnose kreeg. Hun leven op zijn kop, maar liefdevol slaan ze zich er door heen en grijpen alles aan om toch nog te genieten van dat wat voor hun belangrijk is.

Ook op de dag dat ik dit schrijf merk ik dat ik diep geraakt ben door een naar bericht over iemand die niet eens tot mijn directe omgeving behoort. Kippenvel toen ik het hoorde en meer dan dat. Waarom? Allereerst omdat ik besef hoe het leven van deze lieve mensen en hun naasten op zijn kop gegooid wordt. Daarnaast omdat ik weer zie dat ik gezegend ben met datgene wat ik heb. Of is het stiekem juist het besef dat dat wat ik heb zo kwetsbaar is. Dat je geen invloed hebt op dit soort dingen en dat je leven zomaar ineens een andere wending kan krijgen. Is het de angst om kwijt te raken wie ik koester, wie mij lief zijn?

Waar het ook vandaan komt, wat het ook is, blijkbaar ben ik er druk mee bezig en leeft het diep van binnen. Moet ik er iets mee of beter gezegd kan ik er iets mee? En dan weet ik dat ik er eigenlijk maar 1 ding mee hoef te doen en verder niet:

"Genieten van elke dag, ieder uur en elk moment."

Ik hoorde het laatst nog iemand tegen me zeggen en besefte me tegelijkertijd dat ik het ook vaak zeg, aardig op weg ben, maar het eigenlijk zelf nog veel te weinig doe.

Geen opmerkingen: