een scène in een film
een serie op tv
een gesprek
wat ik opvang
het raakt me soms zo
maakt het gemis
en de heftigheid van toen
weer in me wakker
het waarom
heb ik soms gelijk door
en soms gewoon ook niet
dan valt het kwartje later
komen alsnog de woorden
en de tranen van verdriet als water
of komt er gewoon even helemaal niks
"Vreemde" mensen rond het huis
wat tot voor kort jouw plekje was.
Van het kleine tuintje waar jij zo graag nog rommelde, is niks meer over. Ik had je al even niet meer gezien, al even niet meer in het voorbijgaan naar je gezwaaid.
Je huis lijkt leeg. Ik probeer mijn gedachten niet te negatief te laten zijn, maar ontkom er niet aan. Je huis is leeg, je tuin is niet meer de jouwe. De tijd dat ik je voorzichtig met je rollator nog zelf naar de winkels zag schuifelen lijkt voorbij. Je bent er niet meer. Wat er gebeurd is, daar kan ik alleen naar gissen. Wie weet ben je verhuisd omdat je toch niet meer op jezelf kon blijven wonen. Wie weet ben je er helemaal niet meer, ben je overleden. Ik zal het nooit zeker weten, maar mijn gevoel bij het zien dat "vreemden" jouw tuintje leeghalen geeft mij een bang vermoeden... Ik loop door. In gedachten bij een mooi gesprek wat we ooit hadden. Jij in jouw tuintje, ik passerend op weg naar huis... dat duurde alleen "iets" langer.
jouw verjaardag
zonder jou
de allereerste keer
we eten jouw appeltaart
drinken jouw ouzo
jouw bier
voor ons gevoel
ben je zo toch nog even hier ❤
Een lichtje voor jou
Wat brandt in mijn hart
Een lichtje vol liefde
Wat vandaag moed geeft
En morgen kracht
Sneeuwvlokken dwarrelen langzaam naar beneden.
Een mooi wit pak sneeuw verschijnt.
Het landschap wat normaal veel grenzen laat zien wordt langzaam één.
Geen stoepranden, geen graskanten, geen zebrapaden, geen asfalt.
Alleen het water in sloten is nog duidelijk herkenbaar.
Één witte grote massa waar ik voet voor voet doorheen banjer.
Snijdende koude wind in mijn gezicht.
Een loopneus die ik zonder gêne een paar keer ophaal.
Verse krakende sneeuw onder mijn voeten.
Mijn ogen maken talloze foto's en slaan ze op in mijn geheugen.
Ik geef ze een plek naast die anderen,
Bij de talloze dierbare herinneringen en foto's die door mijn gedachten schieten.
De eerste sneeuw van deze winter,
Mijn eerste wandeling in de sneeuw deze winter.
Natuurlijk moest ik naar buiten, de sneeuw in, zoals ik dat altijd al doe en zoals ons van jongs af aan geleerd is. Zelfs 's avondslaat in de verse sneeuw, want stel je voor dat die de volgende dag al weg is...
Ik denk, ik zie, ik voel en ik geniet!
Alleen met de sneeuw, alleen in gedachte, alleen met alle herinneringen en dus ook gewoon zo niet alleen.
Weer thuis gaat de telefoon. Mama. Ze wil zo graag gaan wandelen, maar zo nat, zo koud, zo glad, zo........ Mijn mama die ons altijd mee naar buiten nam in de sneeuw, aarzelend om de sneeuw in te gaan. Maar nadat ze hoorde dat ik al geweest was en ik alle bezwaren onderuit haalde, ging ze......
Ik hang op en besef zo goed; haar eerste sneeuwwandeling alleen.......
Maar toen ze later nogmaals belde, wist ik; ook zo niet alleen ❤
