Vreemde mensen

"Vreemde" mensen rond het huis
wat tot voor kort jouw plekje was.
Van het kleine tuintje waar jij zo graag nog rommelde, is niks meer over. Ik had je al even niet meer gezien, al even niet meer in het voorbijgaan naar je gezwaaid.
Je huis lijkt leeg. Ik probeer mijn gedachten niet te negatief te laten zijn, maar ontkom er niet aan. Je huis is leeg, je tuin is niet meer de jouwe. De tijd dat ik je voorzichtig met je rollator nog zelf naar de winkels zag schuifelen lijkt voorbij. Je bent er niet meer. Wat er gebeurd is, daar kan ik alleen naar gissen. Wie weet ben je verhuisd omdat je toch niet meer op jezelf kon blijven wonen. Wie weet ben je er helemaal niet meer, ben je overleden. Ik zal het nooit zeker weten, maar mijn gevoel bij het zien dat "vreemden" jouw tuintje leeghalen geeft mij een bang vermoeden... Ik loop door. In gedachten bij een mooi gesprek wat we ooit hadden. Jij in jouw tuintje, ik passerend op weg naar huis... dat duurde alleen "iets" langer.