Ik zie ze lopen over straat, jonge kleine kinderen. Onderweg naar school, achteromkijkend druk zwaaiend naar hun papa of mama. Meestal nog steeds naar mama, want papa is vaak al druk aan het werk.
Sommige stappen alleen de deur uit omdat beide ouders al aan het werk zijn, omdat ze nog op bed liggen of of of of...........
Overal achter elke voordeur zit een eigen verhaal, zoals er ook achter onze voordeur vroeger zo'n verhaal zat.
Uitzondering waren we, de enige twee van school. Althans in mijn beleving was dat zo, wat ik er me er nog van weet te herinneren. Kinderen van gescheiden ouders, vreemde eenden in de bijt. Ja vreemd vond men het toen zeer zeker. Het was onbekend bij de meesten om me heen, maar voor ons wel de harde realiteit. Nu anno 2014 is het volledig omgekeerd, is het bijna gewoon dat ouders scheiden en ben je bijna vreemd als je ouders waar je bij woont beiden echt je ouders zijn.
Achter de voordeuren van nu zijn heel veel gezinnen uit elkaar gegaan en gelukkig vaak daarna opnieuw uit liefde samengesteld. Allen met een groot stuk historie en vaak met een grote rugzak vol emotie.
Sommige kinderen hebben geluk en hebben nu vier geweldige ouders in plaats van maar twee.
Ze weten zich bij allevier even welkom. Wel veel gepuzzel, maar daar komen ze wonderbaarlijk genoeg altijd wel weer uit.
Voor anderen is het lastiger.
Ze hebben er niet om gevraagd maar moeten dealen met het gevoel van elke dag.
Mag ik dit weekend wel komen of ben ik alleen maar lastig. Sommigen hoeven het zich helemaal niet af te vragen en zijn nog steeds tot mijn verbazing totaal niet welkom. De andere ouder loopt blijkbaar weg voor zijn eigen verantwoordelijkheid of nog duidelijker: laat zijn kind waar hij eerst wel voor koos, nu volledig in de steek.
Welkom of niet welkom zijn, het zijn twee grote uitersten, waarvan er één gewoon te triest is om te zien of horen. Het ook weer heel even mee te voelen is niet fijn, dat nare gevoel van niet welkom zijn.
Toch overheerst daarna een veel mooier gevoel, wat de rest niet doet verdwijnen maar wel op zijn plaats in de schaduw zet. Dat gevoel van de onvoorwaardelijke liefde van die ouder die er wel altijd is geweest, die wel voor jou kiest.
Tel daar de mooie liefde bij op van die nieuwe ouder die er soms veel later pas bijgekomen is, die er wel is en je je welkom laat voelen. Die uit liefde bewust kiest voor het nieuwe gezin, met of zonder ook nog eigen kinderen.
Hoe mooi en hoe bijzonder is dat. Bijzonder, maar ook best moeilijk en vaak nog onderschat.
Je plek zien te vinden in het leven van deze kinderen en hopen uiteindelijk vertrouwen en respect te mogen ontvangen.
Biologisch niet de ouder van deze kinderen, maar vaak wel zoveel meer waard in hun leven dat het woord biologisch er bijna niet meer toe doet. Hoe mooi is dat!
Bijna ja dat wel, want natuurlijk willen uiteindelijk alle kinderen jong en oud, diep van binnen altijd bij hun eigen beide ouders welkom zijn.
