Mijn blog in december “Het zou niet zo moeten zijn” leverde om welke reden dan ook
264 views op. Voor een eenvoudige amateur blogger vind ik dat best veel. Het
aantal views is niet eens zo belangrijk, maar tussen die 264 zitten in elk geval
ook een aantal mensen die ik, zonder dat dat mijn doel was, aan het denken heb gezet.
Ik ben in gesprek geraakt met mensen op social media, waarvan ik niet wist dat we raakvlakken hadden op gebied van homoseksualiteit, heb met mijn blog vrienden en familie aan het denken gezet over dingen waar ze nooit bij stil stonden en nu bijna 5 maanden later realiseer ik me dat ik ook mezelf op die dag weer eens goed aan het denken heb gezet.
De oplettende social media volger/vriend merkt dit ook aan de berichten die ik sinds die tijd deel.
De gesprekken die het me opleverde, maakten dat ik steeds meer na denk over de impact van dit soort blogs op andere mensen. Als ik (en anderen) niet vertel hoe ik bepaalde dingen in het leven ervaar en wat ik mee maak of meegemaakt heb, kan ik er ook niet van uit gaan dat een ander dat zomaar weet, laat staan begrijpt. Steeds meer besef ik, dat ik dat niet kan verwachten van mensen die daar niet dagelijks mee te maken hebben.
Vandaag was daar weer een sprekend voorbeeld van. Totaal out of the blue ontstond er een gesprek tussen mij en een collega over de intolerantie, agressie en discriminatie tegenover homoseksuelen en lesbiennes. Ze had iets gezien/gehoord en kon niet begrijpen/had niet door dat dit nog zo veel voor komt. Nooit eerder hadden we hier over gesproken en dus kon zij ook niet weten hoe ik daar over denk en hoe ik dat soort dingen ervaar. Laat staan dat ze weet wat ik zelf op dat vlak meegemaakt heb. Tot vandaag......... vandaag heb ik haar een stukje van mij mee kunnen geven. Wat ze er mee doet is aan haar, maar ze weet in elk geval meer dan voor vandaag.
Voorheen bleef ik hierover nog wel eens wat oppervlakkiger, maar nu even niet. Gewoon omdat ik sinds december meer besef dat mijn verhalen en ervaringen een klein beetje bij kunnen dragen tot meer tolerantie en minder discriminatie en hopelijk ook zeker minder geweld tegen homoseksuelen.
Dat lukt niet bij hen die het echt niet willen horen, maar wel bij diegenen die er open voor staan. Er open voor staan, maar er tot nu toe eigenlijk nooit goed over na hebben gedacht.
Iets anders wat mij enorm raakte en ook aan het denken zette, was de toespraak van Ellie Lust tijdens de dodenherdenking. Voor hen die het niet weten; tijdens de oorlog zijn er helaas ook mensen gedeporteerd vanwege hun seksuele geaardheid. Mensen die gedood zijn om wie ze zijn en om van wie ze houden. Oftewel gedood om de liefde.
Ellie hield een toespraak over "zichtbaar zijn". Niet geheel toevallig ook bijna de naam van dit blog. Ze deed bij mij een paar tranen over mijn wangen rollen bij alleen al het benoemen van artikel 1 van de grondwet:
"Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan."
In haar heldere, rake toespraak riep ze op tot zichtbaarheid, om juist wel elkaars hand vast te houden, ook al voelt het soms alsof dat niet kan. Ze rijkte haar hand uit namens Roze in Blauw als daardoor toch situaties ontstaan waar hulp bij nodig is. En toen besefte ik dat ze gelijk had............... hoe meer we toegeven hoe erger het wordt. Hoe meer we ons laten zien, zoals gewoon zou moeten zijn, hoe meer kans op acceptatie............ In april ben ik 41 geworden en toch zijn er weer dit soort momenten nodig om alles weer even helder te krijgen.
Niet zo raar eigenlijk, je gaat je gedragen naar dat wat je mee maakt en wat je voelt en ervaart, maar soms moet je even flink wakker geschud worden. In dit geval door iemand die in haar functie als politiewoordvoerster zichtbaar is en dit ook volledig benut voor mij en vele anderen. Ik volg wat zij doet, terwijl ik me voorzichtig online steeds iets zichtbaarder maak. Steeds meer laat zien waar ik voor sta en doe wat ik altijd zeg: recht uit het hart en dicht bij mezelf. Zeker dus op dit vlak, want dit ben ik.
Ik heb me nooit verstopt, maar ben wel altijd voorzichtig geweest. Vooral privé is die voorzichtigheid erg beperkt, maar hij is er zeker en altijd. Verder daar buiten is het altijd aanwezig, terecht of onterecht. Online en ook zakelijk ben ik in een zoektocht geraakt, wat wel en wat niet. Wat blijft privé en wat wil ik laten zien. Zeker nu ik ook al een tijdje blog is dat een vraag die ik mezelf regelmatig stel. Voorzichtig op LinkedIn, Twitter en Google+. Minder voorzichtig op Facebook, want dat zijn "vrienden".............................. De grootste onzin, maar toch ben ik in eerste instantie zo gaan denken. Ook mede gevoed door anderen en hun meningen als het gaat om openheid op de diverse platforms.
Dit blog nu schrijven is één. Ik hoef hem tenslotte niet te plaatsen. Hem publiceren is twee. Ook nog niet zo moeilijk, want zonder hem te delen, lezen nog niet zo heel veel mensen hem. Zo reëel ben ik dan ook wel weer. Hem vervolgens delen op de sociale media is drie en drie maal is scheepsrecht.........................
Niet om te provoceren, mensen te shockeren, maar gewoon simpelweg om zichtbaarder te zijn en daarmee een klein beetje mee te strijden voor tolerantie.
En weet je, behalve alles hierboven speelt ook mee dat het huwelijk tussen mij en mijn vrouw in het grootste deel van deze wereld en zelfs in delen van Europa niet wettelijk erkend wordt. Voor al die landen zijn wij gewoon niks van elkaar.
Pffffff so what, wat dan nog......."je woont in Nederland en hier is alles goed geregeld toch" of "Joh wees blij dat je in Nederland woont". Natuurlijk iedereen heeft hier zijn mening over......maar even recht uit mijn hart: dat steekt!
