De melding op de printer was duidelijk, er moesten nieuwe cartridges komen en snel ook, want nog even en alle kleuren zouden ons in de steek laten. Ik heb ze nooit op voorraad liggen en dus werd er snel online besteld. Mijn liefje moest nog even wat printen en dook de zolder op om dat met de laatste inkt te doen. Tenminste dat dacht ik..... Ik hoorde het één na het andere printje gemaakt worden en besloot maar eens stiekem boven te gaan kijken. De prints die ze in gedachten had rolde er een voor een uit en toen ik dacht dat ze klaar was en ik weg wilde lopen, hield ze me tegen. Ik besloot even op het bed te gaan liggen in afwachting van wat komen zou. Ze vertelde me vol glinstering in haar ogen dat haar ouders haar vroeger thuis altijd de laatste inkt op lieten maken en dat ze dat nu ook wilde doen.
Ik glimlachte, ging lekker achterover liggen en zag hoe de laptop doorgespit werd en de printopdrachten vrijgegeven werden. Foto's van ons samen, foto's van de mensen dicht om ons heen, foto's van feestjes, sporten, concerten, foto's van momenten die wij het afgelopen jaar samen beleefd hebben. Foto's van de meest mooie kleine en grote momenten van de afgelopen maanden. Ze printte ze één voor één uit en ook ik ging mee zoeken tussen de foto's op mijn telefoon. Intussen pakten we de punaises er bij en werd foto na foto in de houten plafondplaten geprikt. Met een drankje en muziekje er bij kwam bij beiden al snel het besef.....tegen het schuine plafond verscheen een overzicht van herinneringen van het afgelopen jaar. Herinneringen die we de afgelopen maanden net zo hard weer kwijtgeraakt lijken te zijn. Mooie momenten van en met elkaar, van en met de mensen die voor ons zo belangrijk zijn. Mooie momenten die niet weg zijn, waar we stuk voor stuk van hebben genoten, maar die ondergesneeuwd zijn geraakt.
We kijken er samen naar en ik voel hoe de tranen over mijn wangen rollen. Het is nog slechts een stukje van alle momenten, de printer wilde niet echt meer meewerken en het was even genoeg besef voor het moment. Maar kijkend naar de vele foto's op de laptop en telefoons zien we samen dat er nog veel meer van die momenten zijn. Het zegt niet dat we al die dingen niet meer weten of vergeten zijn, het zegt veel meer..... Er hangt een sluier over onze herinneringen, een sluier van zorg en afscheid, van verdriet en pijn, een sluier die dikker is en een grotere impact heeft dan we ooit konden vermoeden.
Het afscheid zorgt er voor dat herinneringen aan vroeger en herinneringen die we vanaf nu gaan maken voor altijd anders zullen zijn, maar dat zal ons niet weerhouden ze weer te gaan maken! Of ze allemaal ook aan de wand komen, geen idee. Misschien blijft ie wel zoals ie nu is, want hij is gewoon al zo mooi door de symboliek en het besef.
Het maken van de wand heeft de sluier weer een beetje opgelicht.
