Zo lang als ik me kan herinneren leefden we heel dicht bij elkaar in de buurt.
Eerst even iets verder weg, maar al heel snel daarna op loopafstand.
Dicht in onze buurt, de kleinkinderen beschermend als je eigen dochter dat even niet kon. Niet kon omdat ze juist voor ons aan het zorgen was........
Altijd was jij daar, zo lang als ik me kan herinneren. Altijd met raad en daad, gevraagd en ongevraagd. Als klein kind ging ik elke dag tussen de middag eten bij opa en oma. Ik heb er al snel mijn eerste koffie leren drinken met suiker en gekookte melk met vel hahaha. Ik kan er nog van gruwelen als ik er aan denk.
Als we ziek waren, waren jullie er altijd om ons te vertroetelen omdat je eigen dochter dat even niet kon. Juist omdat ze voor ons zorgde.........
Altijd was je er, behalve de momenten dat je in het ziekenhuis lag. Terugkijkend was dat helaas best vaak. Ik weet niet beter dan dat we heel wat keren jouw verjaardag en ook mijn verjaardag vierden in het ziekenhuis. Jij de 28e ik de 29e en de koningin de 30e. En ohw wat had ik toen al een bloedhekel aan dat oranjegebak. Niks anders was er te krijgen met mijn verjaardag en getver wat haatte ik het. En eigenlijk nog steeds :-)
Dolblij was ik als je een keer niet in het ziekenhuis lag met de verjaardagen, want dan had mama meer tijd. Meer tijd om zelf taart te pakken. Yesss geen oranjegebak.
Jaren later, toen ik besloot officieel "de Boef" te willen heten had iedereen het over het aannemen van de naam van mijn moeder. Toen al en nu nog steeds weet ik beter. Het was meer: Ik wilde natuurlijk mijn moeders naam en niet die van iemand die ik toch niet kende. Maar heel eerlijk toen en nu wilde ik juist ook de naam van de man die voor mij als vader voelde. Mijn opa, de enige echte vaderfiguur die ik vanaf mijn geboorte gekend heb.
God wat was het een gedoe om voor elkaar te krijgen, maar wat was ik ontzettend trots dat het me toch maar mooi lukte. Alle tegenwerking weten te doorstaan en zo blij toen die brief van Hare Majesteit in de bus lag. Officieel de Boef, opa gaat nu ook echt verder in mij. Niet alleen in mijn hoofd en in mijn hart, maar ook in mijn naam. Helaas lukte het pas in het jaar nadat hij overleed en heeft hij het niet mee mogen maken, maar ik weet dat ie groots was met het idee dat ik het wilde doen. Groots, misschien wel een understatement. Trots was ie, apetrots!
En ik........ nu al weer 23 jaar na zijn overlijden ben nog elke dag trots op zijn naam, apetrots!
