Totaal aantal pageviews

dinsdag 26 november 2013

Bijzondere mensen

Bijzondere mensen
Komen in je leven
Op juist die momenten
Als je het even niet door hebt
 
Juist deze mensen
Hebben je veel te geven
Op allerlei terreinen
Daar waar jij het niet verwacht
 
Stel je je open
En volg je je hart
Dan maakt het je rijker
 
Wil je het niet zien
En sluit je je af
Weet dan wat je mist.

vrijdag 22 november 2013

Leuke quotes MS collecte 2013


Moeder tegen dochter (ca.15): "heb jij nog kleingeld voor de MS collecte?"
Dochter: "Ja, maar dat is mijn bijdrage, ik wil zelf wat geven. Geef jij ook zelf maar."
Ik hou er van: 1 huis twee donaties :-)

"Ik heb zo'n respect voor mensen die dit doen door weer en wind. Het scheelt wel als je weet voor wie je het doet he? Voor wie loop jij nou eigenlijk echt?" Een mooi gesprek volgt *slik*.

Jochie van jaar of 4: "Mama wat is dat? Mama: Dat is voor MS. Nee mama dat is tegen MS."

"Hoe kan ik nou niks geven als je het zo lief vraagt."

"Ja natuuuurlijk heb ik iets over voor MS, ik heb alleen niet zoveel kleingeld in huis." Vervolgens stort de beste man minimaal 10 euro aan groot muntgeld in de bus :-):-)

"Ik heb geen kleingeld, maar wel een goede bui." Mogen meer mensen hebben geloof me! Wow!!!

"Ik doe wel even de deur dicht want het is koud buiten". Komt terug "hmm dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen, sorry". En die sorry was oprecht.

donderdag 21 november 2013

Zo'n dag........

Zo'n dag die we allemaal wel kennen.  Zo een waarbij alles net ff niet gaat zoals het moet. Zo'n dag had ik vandaag of eigenlijk vanmiddag.

Het begon al bij het weg gaan van mijn werk. Vrije middag genomen, met lege handen naar de auto, terwijl er een doos planten meegenomen moest worden.
Vergeten, jammer, wat maakt het uit, gewoon ff terug en alsnog ophalen. Geen probleem als je dan niet per ongeluk je autosleutel laat vallen. Nog een keertje terug dus.

Eindelijk weg, op naar Hoogvliet om geld uit te geven. Eventjes de strijd aan om een parkeerplek. Leuk die markt, maar als daar de helft van de parkeerplaatsen aan op gaat wordt het ff minder.
Drie rondjes om de binnenban en veel, heel veel haantjes- en hennetjesgedrag later wilde ik het bijna opgeven nadat ik zowat mijn auto in een andere had geboord. Net op dat moment was het gelukkig eindelijk raak, ik had eindelijk geluk.

Ik had mijn brammetje wel verdiend vond ik. Heerlijk met mayo en pinda, ik kon het niet weerstaan. Heerlijk was ie, alleen wel jammer dat ergens de helft nu licht te wachten op een hongerige hond of zo. Zo jammer...... Ik had niet zo'n vaste hand zal ik maar zeggen. Oftewel ze was gewoon een beetje blond, onhandig, dom. Noem het zoals je wilt.

Tja en dan daarna nog boodschappen doen hahaha. Gewoon voortaan lekker niet doen Leandra, dat kan gewoon niet goed gaan,  dat weet je toch.
Ik ga me zelf niet te veel voor lul zetten hier, maar geloof me ik heb een paar kilometers te veel gemaakt, ben tassen vergeten en heb mezelf genept. Maar uiteindelijk had ik wel alles lol. Alles op 1 flesje bier na. De volle krat bleek niet vol.....

Met verhit hoofd ondanks de kou, er helemaal klaar mee, kom ik bepakt en bezakt bij de auto om te zien dat een meeuw het ook zo'n dag vond: mijn hele auto ondergescheten door dat @#$& beest.
Pffffff zo'n dag, nu veilig thuis, maar moet nog op pad. Duim alsjeblieft voor me dat het alleen de middag was ;-) Gewoon zo'n dag, niks ergs, niks bijzonders, maar zo irritant.

Loslaten om door te kunnen gaan.


Loslaten, daar en waar je kan.

Niet altijd even simpel,
Wel een absolute must
Om weer even door te kunnen
Zelfs om meer dan dat.

Noodzakelijk om te overleven.
Niet jezelf te verliezen aan emotie of aan pijn.
Of zelfs maar te vergeten
Wie we zelf nu eigenlijk zijn.

Een simpel en eenvoudig woord
Met veel betekenis en gevolg.
Voor de een geen enkel punt,
Voor de ander niet te doen.

Niet hetzelfde als vergeten
Meer het accepteren van.
Het een plek weten te geven
Om weer door te kunnen gaan.

De ruimte voor jezelf creeren,
Weer open kunnen staan
Voor dat wat ook belangrijk is
Je zeker niet mag overslaan.


Loslaten, loslaten om door te kunnen gaan.

woensdag 20 november 2013

Mengelmoes



Ik ben er uit: een mengelmoes, ja dat is wat ik ben. Een mengelmoes, een mix van geweldige invloeden uit Maarssen, Utrecht, Haarlem, Amsterdam, Spijkenisse, Sierteelt Westland, Rotterdam en zelfs Delfzijl/Groningen. Ik sta er zelfs soms versteld van, maar kan niet anders dan toegeven dat deze steden/regio's inderdaad allemaal ergens in mij terug te vinden zijn.
 
Geboren en getogen Maarssenees met een speciaal plekje voor Utrecht. Natuurlijk eerst Maarssen en Maarssenbroek. Daar liggen echt mijn eerste voetstappen. En denk ik er aan terug dan denk ik vooral aan de kaatsbaan, Goudestein en natuurlijk aan Duivenkamp, waar ik 15 jaar gewoond heb. Duivenkamp in Maarssenbroek, forensenplek bij uitstek. En natuurlijk Bloemstede, de volleybalhal en aangrenzende kroeg.

Veel herinneringen, die uiteindelijk allemaal ook richting Utrecht gaan. Utrecht met haar geweldige terrasjes, heerlijke kroegen en clubs aan de Oude Gracht. De Middeleeuwse binnenstad, de Dom, de Jaarbeurs en ja zelfs Hoog Catharijne. Ik hou er van, al mijn hele leven. Als ik er om welke reden dan ook weer binnen stap, voelt het gelijk weer goed, helemaal eigen en eigenlijk weer een beetje thuis. Ik woonde er niet, maar er liggen zoveel voetstappen van mij en jeetje wat heb ik dat treinritje Maarssen - Utrecht vaak gemaakt. Utrecht was winkelen, genieten, en later vooral ook stappen. Eind vorige jaar kwam ik tijdens mijn studie weer veel in Utrecht en jeetje wat een goed gevoel. Utereg me stadsie en Maorssen, ergens in mijn manier van praten vast nog wel terug te vinden ;-)
 
Mengelmoes omdat het mooie is dat ik dat gevoel niet alleen bij Utrecht heb. Na mijn jaren in Maarssen en Utrecht, kwam Haarlem op mijn pad. Een stad die zich met gemak kan meten met de charmes van Utrecht. Natuurlijk op haar geheel eigenwijze eigen manier. Elke (ex)inwoner van Haarlem heeft haar eigen favorieten, maar god wat hou ik van die stad, van de Grote Markt, de talloze heerlijke eetcafeetjes, de Botermarkt, mijn voetstappen in het Rozenprieel en de Haarlemmerhout.
En niet te vergeten het schitterende Spaarne, waar ik nog steeds zo van geniet als ik richting mijn zus en ouders rijd. Ik zie mezelf elke keer weer voor het eerst over het Spaarne van Haarlem naar Spaarndam schaatsen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Kapot was ik, maar oh wat voelde dat geweldig.

Noem de Haarlemmer stug en moeilijk toelaatbaar, ik denk ik eerder dat een nieuwkomer goed geaccepteerd wordt als ie er wat tijd voor neemt. En zit je er dan tussen........ dan sluit je Haarlem voor altijd in je hart.
Oh ja en Haarlemmers beweren abn te spreken hahaha. Ik laat me er niet te veel over uit, maar hopelijk heb ik dat dan in elk geval van ze meegenomen ;-)
 
In dezelfde periode dat Haarlem mijn hart gestolen heeft, werd ik verliefd op een andere stad. Ik ging werken in Amsterdam en als je in Amsterdam gaat werken dan volgt er natuurlijk vanzelf veel meer. Amsterdam, mooi Amsterdam. Zeg me niet dat ik dat niet mag zeggen nu ik in regio 010 woon, want Amsterdam is gewoon anders.
Ik heb er gewerkt, ben er uit gegaan, heb er geshopt, gefeest en alles gedaan waarvan de details niet online hoeven te komen ;-). Ik kom er nog te weinig, maar wat blijft die stad imponeren.
Of het nu een privebezoekje is aan het Paradiso of een zakelijk bezoekje aan ditzelfde deel van Amsterdam, het maakt altijd hetzelfde los. Het voelt gewoon goed! Druk, mooi, imposant, vrolijk en zo vrij. Amsterdam je blijft gewoon geweldig, wat ze er hier in 010 ook van zeggen.
 
Nu werk ik al ca. 10 jaar in het Westland en het aangrenzende Maassluis, woon dezelfde tijd in Spijkenisse en kom ook sinds die tijd met regelmaat in Rotterdam. Alle drie hebben ze hun charme en het totaal maakt het voor mij compleet.
Maar om nu te zeggen dat ik ineens fan ben van Feyenoord en de Westlander door en door begrijp, dat gaat net ff te ver. Wel snap ik nu dat je alleen patat van Bram moet eten, word ik erg blij van het geweldige aanbod van multiculti restaurants, de Oude en de Nieuwe Binnenweg, kom ik graag op de Rotterdamse markt en geniet ik als geen ander van de echte Rotterdamse mentaliteit en gezelligheid. En bovenal wil ik nog echt het liefst elk concert bijwonen in de Ahoy. Leuk zo'n Geldredome, HMH, Ziggodome whatsoever, geef mij maar Ahoy Rotterdam.

Geboren en getogen Maarssenees met Utrechtse trekjes, volledig overtuigde import-mug (Haarlem), geaccepteerde genieter van de stad en haven van Amsterdam, aangenomen dochter van tuinbouw regio Westland, steeds meer genieter van Rotterdam en ik kan wel zeggen goed gesettelde inwoner van Spijkenisse dat is het wel zo'n beetje hahaha.
Oh ja en niet te vergeten de taal een klein beetje overnemende schoondochter van de provincie Groningen. Laten we die bovenal niet vergeten. Want tegenwoordig ga ik niet meer naar bed, maar op bed en heb ik ergens geen belang bij in plaats van geen interesse in. En oh ja ik ben dol op poffert :-) Ja ja ook de Groningse woordjes sluipen er langzaam in.

Een mengelmoes ja dat is wat ik ben en ik ben er trots op!
 
 

donderdag 14 november 2013

Lachen is heerlijk, lachen is gezond!


Met een lekker glaasje port zit ik heerlijk na te genieten op de bank. Met een grote glimlach, die er echt even niet af te krijgen is. Proost!

Vanavond hebben wij getuige mogen zijn van de geweldige nieuwe theatershow "Van Jewelste" van Sara Kroos in het Oude Luxor in Rotterdam en oh wat hebben wij ons bescheurd.
Vanaf de eerste grap was het raak en werden we meegenomen in het geweld van Sara, die in een bijna onmenselijk tempo de ene na de andere grap op je af vuurt.
Zonder de mooie grappen te verklappen, omdat ik vind dat iedereen echt zelf moet gaan kijken, kan ik wel verklappen dat ze zich dit keer flink gericht heeft op het op de hak nemen van de heterovrouw. Voor ons kaassie zogezegd ;-) 

Samen met mijn wederhelft en de geweldige mensen om ons heen hebben wij Sara getrakteert op een geweldige Rotterdamse sfeer. De zaal ging los en liet zich nergens door weerhouden. Voor ons wel een ongelooflijk contrast met een zelfde avondje cabaret in terughoudend Spijkenisse trouwens. 

Vanavond was het lachen, gieren, brullen, maar ook ruimte voor een traan. Zo mooi hoe Sara je in zo'n voorstelling ook terug weet te brengen naar datgene wat het allerbelangrijkste is: de mensen met wie jij aan de keukentafel zit. De mensen dicht om je heen, die het meest belangrijk voor je zijn. De tijd stil willen zetten op het moment dat zij er allemaal nog in goede gezondheid zijn. Zo mooi en ook weer zo raak.

Daarna zo weer doorpakkend naar de buikpijn, buikpijn van het lachen. Ongeremd, zonder er bij na te denken alleen maar lachen, de een nog harder dan de ander. En oh mensen wat voelt dit toch lekker en wat is dit een aanrader. Lachend zijn we de deur uitgestapt, lachend metro en auto in en glimlachend nu nog op de bank. Wat is het toch een topwijf en wat is lachen toch heerlijk.

Wij zeggen na zo'n avond weer dat we vaker naar het theater willen en daarmee zeggen we ook allebei heel hard dat we gewoon nog veel vaker goed willen lachen. 

Want lachen is heerlijk, lachen doet vergeten en lachen is gezond!

Dus mensen: don't forget to smile :-)


http://sarakroos.nl/theater/speellijst/


maandag 11 november 2013

Trots


Ik zeg het veel te weinig, zeker tegen haar zelf. Ook dit is niet direct, maar tegen het "papier". Voor mij de manier die werkt en bij mij past en die zeker niet minder waardevol is.

Heel wat jaren terug als kind, als puber en als jong volwassene, zag ik lang niet altijd hoe lastig ze het heeft gehad, hoe moeilijk het soms voor haar was. Zonder te veel details te vertellen, kan ik zeggen dat ze er alleen voor stond om twee eigenzinnige meiden groot te brengen op een manier die bij haar paste. Tegenwoordig vrij normaal, maar toen een hele grote uitzondering en dat heeft ze geweten ook.

Ik ben het lang niet altijd met haar eens geweest. Meer niet dan wel realiseer ik me achteraf. Dat hoort misschien wel bij het kind zijn en eerlijk gezegd was ik ook gewoon de makkelijkste niet.
Samen met haar eigen ouders, mijn opa en oma, heeft ze geprobeerd er altijd voor ons te zijn, ons klaar te stomen voor de volwassen wereld en wat is ze dat toch goed gelukt. Mijn moeder, mijn opa en mijn oma, een drie-eenheid die niet kapot kon als het om mijn zus en mij ging.

Al die jaren later, hopelijk ook wijzer, denk ik regelmatig terug aan die periode en weet ik dat mijn lieve moeder haar stinkende best heeft gedaan en dat dat ook wel eens gezegd mag worden!

Lieve ma je hebt het goed gedaan en ja ik ben trots op de vechter die ik achteraf nu wel zie. X

zaterdag 9 november 2013

Gewoon alleen wij

Gewoon alleen wij
Niemand om ons heen
Niks of niemand kijkt met ons mee

Gewoon alleen wij
Gordijnen dicht en alles uit
Alsof de wereld niet bestaat.

Hoe eenvoudig kan het zijn
Genieten zonder na te denken
Samen met zijn twee
Gewoon alleen wij.

Kwetsbaarheid


De buitenkant toont
Sterk en stoer.
Van binnen zit veel meer.

Zij die aandacht hebben
En de moeite nemen
Zien dit op een keer.

Veilig en ver opgeborgen
Zit kwetsbaarheid en pijn.

Als je die kunt zien
En respecteert
Wordt interesse niet geweerd.

woensdag 6 november 2013

Woorden


Woorden met diepe betekenis
Niet dagelijks besproken
Bij veel mensen in gedachten
Verstopt met eigen reden

Woorden met voor elk individu
Eigen betekenis en waarde
Bij jou en mij in gedachten
Ieder met een eigen verhaal

Sluit zeker niet je hart

Als je dingen niet wilt zien,

Sluit dan heel even je ogen.

Als je dingen niet wilt voelen

Sluit dan zeker niet je hart.

Stel je open voor het gevoel

Maak ruimte voor de pijn.

Pas dan weet je jezelf te vinden,

In het diepste van je zijn.


maandag 4 november 2013

Storm in mijn hoofd

Het stormt in mijn hoofd
Mijn gedachten staan nooit stil
Misschien is een te groot woord
Gewoon niet wanneer ik wil.
Het hoofd leeg maken
Alles even terug op nul
Maar nul lijkt onbereikbaar
Mijn gedachten zijn te gul.
Is het erg,
Doet het me pijn?
Of is het eigenlijk heel gewoon
Deel van het Leandra zijn?

zondag 3 november 2013

Dankbaar


Het speelt al een tijdje door mijn hoofd dat ik zo blij ben dat mijn dierbaren en ik tot nu toe vrijwel vrij zijn van allerlei dingen die je niemand toewenst. Niet dat niemand iets mankeert, maar gelukkig is niemand van hen levensbedreigend ziek. Dankbaar ben ik daar voor, maar durf het lang niet altijd hard op te zeggen, want stel je voor dat je het over jezelf af roept........

Tranen met tuiten huilde ik laatst bij een programma over Alzheimer. Diep geraakt door hoe het leven van een gezond gezin ineens compleet veranderde, nooit meer hetzelfde zou zijn. Man en vrouw beide van mijn leeftijd toen zij de diagnose kreeg. Hun leven op zijn kop, maar liefdevol slaan ze zich er door heen en grijpen alles aan om toch nog te genieten van dat wat voor hun belangrijk is.

Ook op de dag dat ik dit schrijf merk ik dat ik diep geraakt ben door een naar bericht over iemand die niet eens tot mijn directe omgeving behoort. Kippenvel toen ik het hoorde en meer dan dat. Waarom? Allereerst omdat ik besef hoe het leven van deze lieve mensen en hun naasten op zijn kop gegooid wordt. Daarnaast omdat ik weer zie dat ik gezegend ben met datgene wat ik heb. Of is het stiekem juist het besef dat dat wat ik heb zo kwetsbaar is. Dat je geen invloed hebt op dit soort dingen en dat je leven zomaar ineens een andere wending kan krijgen. Is het de angst om kwijt te raken wie ik koester, wie mij lief zijn?

Waar het ook vandaan komt, wat het ook is, blijkbaar ben ik er druk mee bezig en leeft het diep van binnen. Moet ik er iets mee of beter gezegd kan ik er iets mee? En dan weet ik dat ik er eigenlijk maar 1 ding mee hoef te doen en verder niet:

"Genieten van elke dag, ieder uur en elk moment."

Ik hoorde het laatst nog iemand tegen me zeggen en besefte me tegelijkertijd dat ik het ook vaak zeg, aardig op weg ben, maar het eigenlijk zelf nog veel te weinig doe.

woensdag 30 oktober 2013

Altijd blijven leren

Ja ja, een aantal maanden terug ben ook ik de 40 gepasseerd. De leeftijd waarvan ik vroeger echt vond dat je oud was. Waar ik tegenaan keek als een leeftijd die nog heeeel ver van mijn bed was. Nu 15 - 20 jaar verder ben ik dus blijkbaar oud en oh wat ben ik blij dat ik dat ben.

Nu weet ik namelijk dat oud van toen niet oud is en dat het een juist een geweldige periode in mijn leven is. Wie had ooit kunnen denken dat ik er op mijn 40e nog een diploma bij zou halen en daarna zelfs weer van plan zou zijn om verder te gaan leren. Vrijwillig met de neus in de boeken, steeds weer bij willen leren. Iets wat je me toen niet had hoeven vertellen.

Jaren later is het anders en merk ik dat ik nooit uitgeleerd ben op welk vlak dan ook. Of het nu is op persoonlijk vlak, werk, hobby of wat dan ook ik ben nooit uitgeleerd en dat is heerlijk en houdt me scherp. Natuurlijk is het hele leven een grote leerschool, die enerzijds heerlijk en anderzijds ondraaglijk kan zijn, maar het maakt me uiteindelijk wel tot wie ik ben.

Ik hoorde mezelf van de week tegen iemand zeggen, dat het leven voorbij is als ik besluit dat ik niks meer wil leren. Hoe meer ik daar over na denk, hoe meer ik besef dat dit echt is zoals ik het zie: niks meer willen leren staat voor mij gelijk aan stil staan en zelfs achteruit gaan en daar zal ik niet vrijwillig voor kiezen.

Elke dag leer ik bij, van situaties waar ik in terecht kom, mensen die ik om mij heen heb en van mensen die onverwacht op mijn pad komen. Ik leer door te doen en te durven en soms keihard op mijn bek te gaan, maar vooral door te zijn wie ik ben.






donderdag 24 oktober 2013

Er voor gaan

Als zekerheid plezier blokkeert,
Is het tijd er voor te gaan,
Het lef te hebben los te laten,
Te doen wat vrijheid geeft.

dinsdag 19 maart 2013

Tijd en keuzes

Druk, geen tijd, zoveel te doen, ik weet niet hoe ik het in moet plannen. Herkenbare uitspraken of komt het je totaal niet bekend voor?
Elke keer dat ik het mezelf te vaak hoor zeggen, heb ik me voorgenomen om iets beter na te denken en rustig de tijd te nemen om te bekijken of ik echt geen tijd heb.
Wil ik bloggen of een rondje hardlopen? De hele avond facebooken of lekker een avondje samen plannen maken? Overwerken of liever een avondje met vrienden doorbrengen? Leren of muziek luisteren, schoonmaken of bankhangen. Soms lastig, maar altijd je eigen keuze.

Met andere woorden, je kiest er zelf voor waar je je tijd voor in zet. Heb ik geen tijd meer om te actief te zijn op social media of om te bloggen (zoals de afgelopen periode), dan is dat een keuze en dan kies ik er voor om mijn tijd ergens anders in te steken.
In het begin hield ik mezelf nog voor dat dat niet kon en dat ik met regelmaat moest blijven bloggen, maar uiteindelijk besefte ik me, dat ook dit een keuze is.
Ja ik vind het leuk om te doen, maar nee niet ten koste van de mensen en dingen die belangrijker zijn.

Vanaf nu blog ik dan ook vooral wanneer ik er tijd voor vrij kan en wil maken. Hoor je een tijdje niks, niks aan de hand ik kom gewoon weer terug.....

dinsdag 23 oktober 2012

Visitekaartje

Net als velen met mij, ben ik dagelijks te vinden op de Nederlandse snelwegen. Ik heb me in de loop der jaren geprobeerd niet al te druk te maken over alle rare capriolen die door medeweggebruikers uitgehaald worden. Ik zeg daar eerlijk bij dat dat me de ene dag beter lukt dan de andere. Soms laat ik alles wat gelaten over me heen komen en soms betrap ik mezelf op een flinke scheldpartij. Waarschijnlijk vrij herkenbaar.

Tijdens het afleggen van de kilometers heb ik me regelmatig afgevraagd of de bestuurders van auto's met duidelijke reclame uitingen zich realiseren dat zij hun werkgever of eigen bedrijf promoten op de weg. Dat zij als het ware het visitekaartje zijn. Regelmatig wordt ik gesneden of bijna van de weg gedrukt, regelmatig ook door gloednieuwe bolides met grote logo's en slogans. Zonder dat de chauffeur het zich realiseert associeer ik dit logo of deze slogan vervolgens met zijn/haar rijstijl. Vaak heb ik er over gedacht om het betreffende bedrijf eens te bellen of te mailen, maar meestal vergat ik dit gewoon weer. Een tijdje geleden was ik het echter echt zat! Na dit keer bijna echt van de weg gedrukt te zijn door een vertegenwoordiger van een grote woningcooperatie in de regio heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Dit ook mede omdat ik niet de enige auto was die bijna van de weg gedrukt werd. De chauffeur in kwestie herhaalde het geintje een keer of 4 voor mijn neus.
Onder vermelding van zijn kenteken heb ik de directie van de woningstichting gevraagd of zij zich realiseerden dat hun trots op deze manier vertegenwoordigd werd op de Nederlandse wegen. In de veronderstelling hier vervolgens niks meer over te horen, was ik in elk geval even mijn verhaal kwijt.


Tot mijn grote verrassing werd ik een paar dagen later gebeld door de chauffeur in kwestie. Hij boodt zijn excuses aan en meldde daarbij dat hij zich diep schaamde, mede omdat hij verantwoordelijk is voor de marketing en communicatie binnen hun organisatie..........

zondag 30 september 2012

Zorg en respect

Zorg en respect

Wat is dat toch met huisartsen, specialisten, tandartsen en alle overige zorgaanbieders waar je in je leven nou eenmaal niet onderuit komt. Waarom heb ik toch regelmatig het gevoel dat zij denken dat ze heilig zijn en dat ik me maar gewoon moet laten behandelen alsof ik een of andere voetveeg ben.

Neem heel simpel als voorbeeld het op tijd komen voor een afspraak.  Zelf ben ik het type wat niet op tijd, maar meestal zelfs te vroeg in de wachtkamer plaats neemt. Helaas heb ik tot op de dag van vandaag slechts een enkele keer meegemaakt dat ik op tijd aan de beurt was. Eigenlijk alleen bij de tandarts als ik als eerste op de dag ingepland stond. In alle overige gevallen was mijn tijd duidelijk minder belangrijk dan de tijd van de zorgverlener en kon ik regelmatig wachten tot ik een ons woog. Wat me dan nog het meest irriteert is, dat als ik dan een keer door overmacht zelf te laat binnen kom, ik gelijk een uitbrander kan verwachten of in het ergste geval rechtsomkeert kan maken omdat men geen tijd meer heeft.

Misschien nog wel veel erger dan bovenstaande, is de manier waarop je tegenwoordig telefonisch te woord gestaan wordt door assistentes. De meest recente ervaring was de zogenaamde druppel die er voor gezorgd heeft dat ik op zoek ga naar een andere huisartsenpraktijk. Alsof ik een kleuter ben, werd ik terecht gewezen door een dame aan de andere kant van de telefoon die zelfs wist te zeggen dat het mijn eigen schuld was als ik voor mijn vakantie geen afspraak meer kon maken: “had u maar eerder moeten bellen”. Ja, als ik eerder had gevoeld dat het niet meer houdbaar was, dan had ik dat ook wel gedaan. Zien ze dan niet dat je juist geen hardloper probeert te zijn.
Dit bovenop het stellen van verkeerde diagnoses, overbodig paniek zaaien en het onnodig opzadelen met te zware medicijnen geven mij genoeg redenen om afscheid te nemen.

Weet je het maakt niet uit wie er in dit soort situaties gelijk heeft, het gaat om de manier waarop. Ik probeer iedereen in mijn leven met respect te behandelen en me te verplaatsen in de ander. Zo ook in bovenstaande situaties. Helaas merk ik te vaak dat dit andersom niet gebeurd en dat er weinig respect is voor de patiƫnt. Buiten alle ongemakken om, ben ik elke keer weer er blij dat ik niks bijzonders mankeer, dat ik niet afhankelijk ben van de zorgverleners, zoals anderen dat wel zijn.

Iedereen heeft toch zeker het recht om met respect behandeld te worden.

zaterdag 22 september 2012

Nieuwe ervaringen

Eindelijk was het zover, afgelopen week is mijn NIMA opleiding eindelijk gestart. Maanden geleden heb ik de definitieve stap gezet om me in te schrijven. Toen de definitieve bevestiging binnen kwam viel er gek genoeg een last van mijn schouders en voelde het even of ik persoonlijk goedgekeurd werd.

Nu het eenmaal zover was, gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik maar denken dat daar niks van te merken was, maar al gauw hoorde ik thuis dat niks minder waar was. En waarom? Daar kan iedereen een flinke analyse op los laten, maar ik hou het er gewoon op dat het komt door het aan zien komen van een compleet nieuwe ervaring. Dat ik ondertussen eigenlijk gewoon stiekem stik zenuwachtig was, omdat ik voor het eerst sinds jaren weer een serieuze opleiding ga doen en dat doodeng vind, schuiven we gewoon lekker aan de kant.

Ik had al snel besloten mijn reis naar Utrecht af te leggen met het openbaar vervoer, geen gedoe met files en parkeren en onderweg de mogelijkheid om nog wat in de boeken te duiken. De reis zelf was ook een compleet nieuwe ervaring. Tot mijn verbazing had ik zelfs WIFI in de trein. Niet noodzakelijk, maar wel erg makkelijk als je onderweg nog wat wilt doen in plaats van alleen maar naar je overbuurman staren. Niet dat hij zo vreselijk was om aan te zien hoor, maar een groep Engelse militairen die met de boot van Engeland naar Hoek van Holland gereisd zijn en duidelijk de voorraad bier aan boord hebben doen slinken, zijn niet het meest fris ruikende reisgezelschap wat je je kunt wensen op de vroege morgen. Een beetje afleiding was dus wel wenselijk.

Aangekomen op Utrecht CS en vervolgens op de opleidingslocatie kon ik voelen dat de zenuwen weg gezakt waren en stapte ik vol zelfvertrouwen de lesruimte binnen. Een lekker gevoel en een goede basis voor zo’n dag. Een dag vol nieuwe mensen, meningen, inzichten en vooral boordevol nieuwe informatie. Een dag die natuurlijk begon met een voorstelronde waaruit bleek hoeveel verschillende redenen mensen kunnen hebben om hetzelfde te doen. Dat ze soms dezelfde keuzes maken, maar met uiteindelijk totaal andere doelen. Geweldig om met mensen vanuit zoveel verschillende branches aan dezelfde tafel te zitten en te horen hoe totaal anders die werelden er uit zien. Natuurlijk heb ik mijn eigen reden en doel om deze opleiding te volgen en is dat wat de komende maanden voor mij het belangrijkste is. Onderweg in de trein naar huis echter, realiseerde ik me dat het de mooiste wat ik mee terug neem uit deze eerste lesdag niks met de leerstof zelf te maken heeft: Na het volgen van deze opleiding neem ik nog veel meer kennis mee, dan waar ik voor kwam. De kennis die je op doet door open te staan voor andere mensen, hun werelden en hun inzichten.

Met dit in mijn achterhoofd en het besef dat er flink gestudeerd moet worden ga ik vol energie op naar de volgende les.

woensdag 19 september 2012

Voorpret

Kent u dat, weken lang of soms zelfs maanden lang nadenken over de volgende
vakantie. Wat gaat het worden? Een weekje weg in Nederland, een lang weekend weg met vrienden? Toch nog even naar de zon of dit keer de zuurverdiende centen steken in een mooie stedentrip.
Welke bestemming het uiteindelijk wordt lijkt soms niet eens belangrijk. Avond aan avond achter de laptop. Eerst afzonderlijk van elkaar en daarna gezellig samen site na site afstruinen naar die ultieme bestemming. Als de keuze dan uiteindelijk is gemaakt en het boekingsformulier is ingevuld, kunnen we niet wachten op de definitieve bevestiging van het reisbureau. De bevestiging voor onszelf van het ophangen van weer een hele mooie slinger op onze eigen feestje.
Mooi zo, beslissing genomen, definitief vast gelegd, iets moois om naar uit te kijken en weer door met de dagelijkse gang van zaken. Tenminste dat zou je denken, maar niets is minder waar. Nu begint het eigenlijk allemaal pas. Dacht je eindelijk die laptop weer aan de kant te schuiven, vergeet het maar…… We verdiepen ons in land, stad, hotel, restaurants, toeristische trekpleisters. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt vooraf al opgezocht. De ene na de andere site blijkt interessant en vergeet daarbij ook zeker de apps op de smartphone niet. Gedurende een paar weken hebben we de gehele bestemming meerdere keren voorbij zien komen en wordt de zin om te gaan groter en groter. Het aftellen begint en alles draait nog maar om 1 ding: vakantie, vakantie en oh ja vakantie……… Geloof me in gedachten ben ik er al 10 keer geweest, maar wat lijkt me ontzettend gaaf om er daadwerkelijk straks te zijn: