Er moet mij iets van het hart en ik hoop daarmee ergens
misschien iemand te bereiken die iets betekent, die iets te zeggen heeft.
Een paar weken geleken, toen ik zomaar even op visite was
bij een goede vriendin, kreeg ik het geweldige nieuws dat zij voor het eerst
zwanger was. De echo werd er bijgehaald door haar vriend en de glundering in de
ogen bij het vertellen zei genoeg. Ondanks dat zij al weken hondsberoerd was,
straalde het geluk er vanaf. Intens blij voor hen vertrok ik een paar uur later
en kon alleen maar glimlachen bij de gedachte dat zij ongetwijfeld geweldige
ouders zouden worden.
We zijn nu een paar weken verder en inmiddels is alles
veranderd. Bij de laatste echo kregen ze het verdrietige nieuws dat het hartje
niet meer klopte. Natuurlijk wisten ook zij dat dat er van alles kon gebeuren,
maar dit nieuws wil je als ouders to be gewoon niet krijgen. Het verdriet is
groot, de steun van lieve mensen om hen heen gelukkig ook maar het neemt het
verdriet niet weg. Zelf heb ik geen
kinderen, ben nooit zwanger geweest, maar dit nieuws voelde zo intens
verdrietig en het raakte me zo enorm omdat ik het deze lieve mensen zo gun.
Maar ik kan er niks aan veranderen, het is zo, hoewel je het graag anders wil,
je kan er niks aan doen.
Soms even stil
Even geen woorden
Niks kan je zeggen
Niks kan je doen
Soms zo oneerlijk
Niet te bevatten
Niks kan je zeggen
Niks kan je doen
Het zijn de feiten
Het is zoals het is
Niks kan je zeggen
Niks kan je doen
Ik voel hun verdriet, maar nooit zoals zij het voelen.
Gelukkig zal ik dat nooit voelen…….. Voor velen misschien bekend, maar
vervolgens wordt je na dit vreselijke nieuws geacht om pillen in te nemen om de
miskraam op te wekken. Alsof het allemaal nog niet verdrietig genoeg is, moet
dit ook nog gebeuren. Waarschijnlijk logisch, maar ikzelf vond het een heel
naar idee dat ze dit ook nog door moest maken. In gedachten bij haar, samen met
de anderen om haar heen hoopte ik alleen maar dat het snel voorbij zou zijn.
Het mocht niet zo zijn, een tweede serie pillen volgde en ook die heeft tot nu
toe niet gedaan wat zou moeten gebeuren. En dan komt het lieve mensen, waar ik
dit al een heel verdrietig en onmenselijk iets vind, maar wat blijkbaar zo
hoort, volgde daarna een enorme boosheid in mij. Waar je aan al het
bovenstaande inderdaad niks kan doen, niks kan veranderen is er iets wat toch
zeker veranderd zou moeten worden!!
Toen deze lieve vriendin contact op nam met de dokter om te
vertellen dat de pillen niet hadden gewerkt, kreeg ze te horen dat ze naar het
ziekenhuis moet voor curettage. Ze kon een afspraak maken om over 2 weken in het
ziekenhuis alles te bespreken en dan 2 weken daarna geopereerd worden!!!!!!!
Hoe onmenselijk zijn wij in Nederland??? Dit kan je toch niet menen?? Een vrouw
die met zoveel verdriet geconfronteerd wordt dan ook nog 4 weken laten wachten,
4 weken rond laten lopen, niet de kans geven om haar verdriet een plekje te
geven, af te kunnen sluiten. Zoals ze zelf al zei “het interesseert ze geen
bal, je bent gewoon een nummer!” Ze is nog steeds misselijk, ze heeft nog steeds alle symptomen van de zwangerschap terwijl wat zo mooi zou kunnen zijn niet meer in leven is. Hoe kan je dit iemand zomaar nog 2 weken aan doen?
Nog bozer dan wie dan ook is haar vriend en die heeft gelijk
actie ondernomen via de verloskundige. Uiteindelijk heeft die alles iets kunnen
vervroegen, maar nog steeds praten we over 2 volle weken. Pas 3 weken na het
verdrietige nieuws zullen deze vrienden af kunnen sluiten en hun verdriet een
plekje kunnen geven. 3 weken mensen!!!! Dat niet alles altijd per direct kan,
snap ik heus wel maar geen enkel mens, geen enkele vrouw kan dit toch een ander
aan doen. Dit moet toch anders kunnen!
Ikzelf kan er niks aan veranderen, hoe graag ik ook zou
willen, ik kan niks. Niet helemaal waar, ik kan er zijn en ik kan dit verhaal
onder de aandacht brengen. Ja natuurlijk alleen met haar goedkeuring en zonder
namen. Wie weet wordt er ergens iemand wakker, is er ergens iemand met het hart
op de juiste plaats die snapt dat we in Nederland mensen eens als mensen moeten
behandelen en niet als nummers.
