Na weer een kronkel, weer een gedicht, zo eentje van net niet, niet goed genoeg, klap ik de laptop dicht. Nee niet met een "writersblock" maar met een heel ander van binnen aan mij knagend gevoel.
Ik schrijf graag, deel graag wat diep uit mijn hart komt en geniet van de reacties die ik daarop krijg. Ik laat jou lezen wat jij wilt lezen, laat jou begrijpen wat je wilt begrijpen. Of anders gezegd, ik schrijf mijn gevoel en jij maakt er jouw gevoel van. En niks maar dan ook niks daar aan is goed of fout. Het is gevoel en daarin geldt geen goed of fout.
En toch misschien nu even wel. Ergens voel ik een stukje twijfel in wat er uit mijn pen rolt.
Mensen die mij beter kennen, lezen mijn leven terug in mijn gedichten, herkennen precies waar het over gaat. Die mensen weten als geen ander dat ik in een roerige periode terecht gekomen ben en dat ik de komende tijd nog kronkels genoeg zou kunnen spuien. Maar soms kan dat gewoon even niet. Sommige dingen zijn misschien wel blogwaardig, maar niet deelwaardig. Er zijn gewoon dingen die je wel wilt delen maar nou net niet met het wereld wijde web.
Ik schrijf graag, deel graag wat diep uit mijn hart komt en geniet van de reacties die ik daarop krijg. Ik laat jou lezen wat jij wilt lezen, laat jou begrijpen wat je wilt begrijpen. Of anders gezegd, ik schrijf mijn gevoel en jij maakt er jouw gevoel van. En niks maar dan ook niks daar aan is goed of fout. Het is gevoel en daarin geldt geen goed of fout.
En toch misschien nu even wel. Ergens voel ik een stukje twijfel in wat er uit mijn pen rolt.
Mensen die mij beter kennen, lezen mijn leven terug in mijn gedichten, herkennen precies waar het over gaat. Die mensen weten als geen ander dat ik in een roerige periode terecht gekomen ben en dat ik de komende tijd nog kronkels genoeg zou kunnen spuien. Maar soms kan dat gewoon even niet. Sommige dingen zijn misschien wel blogwaardig, maar niet deelwaardig. Er zijn gewoon dingen die je wel wilt delen maar nou net niet met het wereld wijde web.
Mede bloggers die ook recht uit hun hart bloggen herkennen die spagaat, die twijfel, die wil om te schrijven en te delen, maar ook het besef dat je sommige dingen gewoon niet doet. Niet voor jezelf en niet voor andere betrokkenen.
En weet je wat nou het mooie is........ vanaf het moment dat dit ging knagen, dat deze twijfel kwam, heb ik dat aan kunnen grijpen om mij offline naar meer mensen open te stellen, mijn verhaal te delen, mijn gevoel in mijn verhaal van mens tot mens te kunnen leggen. Natuurlijk niet naar iedereen, maar wel naar die mensen bij wie dat goed voelt, die er op hun beurt voor open staan. Wel eerst voorzichtig, aftastend, maar uiteindelijk vanuit mezelf, vanuit mijn gevoel. En jeetje..... als je dat doet, als je die route kiest wat ontstaan er dan ontzettend mooie momenten. Mooie mensen die luisteren, je aanhoren en een arm bieden. En wat blijkt ook nu dan weer dat iedereen zijn eigen verhaal heeft, mooie en minder mooie verhalen.
En uiteindelijk zie je dan ook dat het gewoon weer zo waar is.......... ja er gaan deuren dicht achter me en soms keihard in mijn gezicht. Maar hoe mooi is het om zo snel al te zien dat er ook weer deuren open gaan.
En uiteindelijk zie je dan ook dat het gewoon weer zo waar is.......... ja er gaan deuren dicht achter me en soms keihard in mijn gezicht. Maar hoe mooi is het om zo snel al te zien dat er ook weer deuren open gaan.
En waar die open deuren me naar toe leiden, dat zie ik wel. Nu voelt het goed en nu geniet ik er dankbaar van. Straks is van later zorg. Straks is nu even niet belangrijk.
 |
| Foto The Doors van SB Fotografie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten