Tranen. Om wie? Nee niet om wie, maar om welk gevoel.
Tranen om het herkenbare gevoel wat iemand anders nu doormaakt.
Niet een beetje herkenbaar maar snijdend bij mij en mijn lief.
We herkennen de onmacht, het geen keuze hebben. Het twijfelen over de beslissing. Zelfs ruzie als een van de twee de beslissing in twijfel trekt.
De beslissing om het mooie, maar uiteindelijk ook zware leven van ons viervoetige maatje te beeindigen.
Nog geen jaar geleden dachten we er goed aan te doen en stonden we er achter. Het was ook goed, hij kon niet meer, na 18 jaar was hij op. Maar heel eerlijk, tot op de dag van vandaag voelt het niet goed. Waarom? Simpelweg omdat Resta na elke beslissing en elk moment van twijfel weer een opleving had. Zelfs toen het moment daar was, leek hij ineens weer vol leven. We wisten beter, zo ging het elke keer. We hebben doorgezet, maar oh wat voelde het kut. Waarom kon het niet op een andere manier?
Nu vandaag stond iemand anders voor dit moment, deze moeilijke keuze. Mijn gedachten waren vandaag bij haar, bij dat moment en dat gevoel en ik hoorde mezelf vanmiddag zachtjes zeggen "het is goed zo".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten