Sneeuwvlokken dwarrelen langzaam naar beneden.
Een mooi wit pak sneeuw verschijnt.
Het landschap wat normaal veel grenzen laat zien wordt langzaam één.
Geen stoepranden, geen graskanten, geen zebrapaden, geen asfalt.
Alleen het water in sloten is nog duidelijk herkenbaar.
Één witte grote massa waar ik voet voor voet doorheen banjer.
Snijdende koude wind in mijn gezicht.
Een loopneus die ik zonder gêne een paar keer ophaal.
Verse krakende sneeuw onder mijn voeten.
Mijn ogen maken talloze foto's en slaan ze op in mijn geheugen.
Ik geef ze een plek naast die anderen,
Bij de talloze dierbare herinneringen en foto's die door mijn gedachten schieten.
De eerste sneeuw van deze winter,
Mijn eerste wandeling in de sneeuw deze winter.
Natuurlijk moest ik naar buiten, de sneeuw in, zoals ik dat altijd al doe en zoals ons van jongs af aan geleerd is. Zelfs 's avondslaat in de verse sneeuw, want stel je voor dat die de volgende dag al weg is...
Ik denk, ik zie, ik voel en ik geniet!
Alleen met de sneeuw, alleen in gedachte, alleen met alle herinneringen en dus ook gewoon zo niet alleen.
Weer thuis gaat de telefoon. Mama. Ze wil zo graag gaan wandelen, maar zo nat, zo koud, zo glad, zo........ Mijn mama die ons altijd mee naar buiten nam in de sneeuw, aarzelend om de sneeuw in te gaan. Maar nadat ze hoorde dat ik al geweest was en ik alle bezwaren onderuit haalde, ging ze......
Ik hang op en besef zo goed; haar eerste sneeuwwandeling alleen.......
Maar toen ze later nogmaals belde, wist ik; ook zo niet alleen ❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten