De Vergeetclub

Mee op vakantie moest ie..... Hij brandde al weken op de tafel, maar nee het was een boek voor de vakantie. Zoals zo vaak hadden we samen een paar nieuwe boeken uitgezocht die tot het zonovergoten Griekenland moesten wachten. Zo ook De Vergeetclub van Tosca Niterink, waar we via de social media alleen maar meer goede, leuke en vooral ook mooie reacties over lazen.
Spijt dat ie moest wachten, maar ook weer niet want hij lag voor mij direct boven op de stapel. Dit moest nummer 1 worden!

 

Tijdens de eerste strandmomenten kwam ie van de stapel en ik wist het eigenlijk gelijk al........ hij moest in een keer uit.
Geloof me ik ben geen lezer, ik schrijf graag, maar voor lezen heb ik meestal gewoon de rust niet. Een boek moet me gelijk grijpen om kans te maken uitgelezen te worden. Duurt dat te lang, dan verdwijnt ie gewoon weer op een stapel........de verkeerde in dat geval.

De Vergeetclub......... natuurlijk greep De Vergeetclub mij........direct vanaf het eerste tot het allerlaatste woord.

Mooi en integer geschreven, maar vooral ook vol enorm veel hilarische humor. Je kan niet anders dan regelmatig hardop schaterlachen. Dit wisselt dan ook zomaar ineens weer met een paar keer slikken om hoe triest sommige dingen eigenlijk ook zijn. Geschreven vol respect en juist ook kritische noten. Wat ongelooflijk uit het leven gegrepen en volgens mij herkenbaar voor iedereen die ooit te maken heeft gehad met dementie.

 

Van "Johannatuintje" uit de proloog via de vierjaargetijden naar het woord van dank meegenomen in de gang van alledag van dames op leeftijd die wonen achter een cijferslot. De dames Map, Glims, Van Haren, Pijnenburg, Wormerveer, Kistenmaker, Niterink en Piek, je sluit ze een voor een in je hart door de humor en het respect waarmee Tosca schrijft over deze mensen. Niet in een grootschalig eng bejaardehuis, maar heerlijk zichzelf zijnd in een mooi stukje zorg op maat.
Precies zoals het zou moeten, maar waar zo weinig van beschikbaar is. De vergelijking met AbFab is super gevonden en misstaat totaal niet.

 

Tosca beschrijft in haar boek op een geweldige manier wat ze mee maakt, ziet, hoort en zelf voelt en ervaart in het leven van en met haar dementerende moeder en de anderen om haar heen. Haar moeder die nu wel aaibaar is, waar ze dat vroeger zo totaal niet was. Die haar lang niet altijd meer herkent, maar waarover ze dan zelf heel direct zegt "maar ik herken haar toch nog". En zo is het, dat mag toch nooit een excuus zijn om niet meer op bezoek te gaan. Ze schrijft zelfkritisch en natuurlijk ook heerlijk humoristisch, maakt sommige situaties soms zo absurd en komisch, maar ze blijft vooral ook oog houden voor de soms zo simpele manier van benaderen van en omgaan met mensen die in hun totaal eigen wereld leven.

 

Uiteindelijk gaat het toch vooral om respect en mensen in hun waarde laten. Of misschien beter gezegd gewoon om mensen behandelen zoals ook jij zo graag behandeld wilt worden.
Later als ik oud mag worden, hoop ik zo behandelt te worden zoals "zuster" Tosca en "zuster" Anita hun (schoon)moeder behandelen; met humor en respect! Door wie dan ook omdat we zelf nou eenmaal geen kinderen hebben. Mooi voer wellicht voor een volgend blog ;-)

 

Tosca bedankt voor je geweldige bijdrage aan onze vakantie. Ik heb geweldig gelachen, maar ook een paar keer flink geslikt.